Vlaamsche Arbeid. Jaargang 8

[p. 33]

Nocturne

Daar speelt een vreemde wijs
en mijne ziel aan 't treuren
vervolgt in vroom gepeis
het droeve droeve neuren.

Hoe kan het bitter leed
uit lang verleden dagen,
zoo onverwacht gereed,
weer schrijnend komen klagen.

Was alles dan verdriet
en 't blijzijn maar een droomen,
dat, als een ster verschiet,
nooit meer zal wederkomen.

O rankt niet allen op
gij bloemen van de smerte,
of moet uw laatste knop
ontluiken aan mijn herte.

[p. 34]

 

't Is of mij bloed ontvliet

 

uit vele klein kwetsuren,

 

mijn oog door tranen ziet,

 

dit kan niet blijven duren.

 

 

 

Het is mijn levensloon:

 

een boek vol leed te lezen.

 

Het had toch alles schoon

 

en beter kunnen wezen.

 

 

 

Verkwijnend kreunt de wijs

 

en mijne ziel aan 't treuren

 

vervolgt in naar gepeis

 

het snikkend stervend neuren.

26/1/13

Jozef Muls