Vlaamsche Arbeid. Jaargang 7

[p. 392]

Trientje

‘De Loteling’, Conscience.

Daar staat, gespierd met eik en els,

met denne latwerk saâm-gewand

en spelle-naalden warm ompelsd,

in witgekalkten leemen wand

de lage hoeve, zwaar van dak

waar zon het stroó heeft zwartgebrand

- waar regen, dweers in winden-rak

gezaaid heeft mos en tooverplant;

de hoeve, nijgend langs den kant

met schuine venstren spiegel-glad,

alsof de bries met heidezand

de ruitjes fijn-geblonken had,

waarin men ziet d'hemel der hei

met wolk en licht op 't helder glas

en heel het land, met spar en wei

zoo kalm, alsof 't voor eeuwig was.

[p. 393]

 

Daar opent 't venster jonge hand;

 

een bruin gezichtje, roos in lach

 

naar buiten blikt en groet het land

 

en groet den vreemd'ling van den dag.

 

 

 

Het meisje biedt hem rust in huis

 

waarin des vredes schaduw woont,

 

terwijl de zonne rond de kluis

 

den tuin met bloem en bloesem kroont.

 

 

 

En 't bruine Trientje schikt een stoel

 

bezîjn den grooten Vlaamschen haard

 

en biedt den vreemd'ling melk-schaal koel,

 

in diepen kelder versch bewaard.

 

 

 

Dan hupt zij voort en 't voeder roert

 

dat in den koop'ren ketel hangt;

 

of nu en dan door 't venster loert

 

en streelt de poes die vliegjes vangt.

 

 

 

- ‘Wat nieuws brengt gij, mijn vreemdeling

 

die zijt gekomen van de stad,

 

wààr “ligt” de slanke loteling

 

die mij tot bruid gekozen had?’ -

 

 

[p. 394]

 

- ‘Vertelt mij wie hij is, mijn kind,

 

en als ik weêrkeer groet ik hem,

 

zoodat hij zich gelukkig vind'

 

alsof hij hoord'uw eigen stem.’ -

 

 

 

- ‘Ik zal hem schrijven langen brief;

 

zult gij hem geven, vreemdeling?

 

want 'k heb den jongen dubbel lief

 

sinds hij vertrok als loteling.’ -

 

 

 

En Trientje, snaaksch en blozend fier

 

omdat zij schrijven kan, zit neêr

 

en mijm'rend over 't wit papier

 

denkt zij aan voêr of poes niet meer....

 

 

 

Rond heel de hoeve is 't zonnestil,

 

en binnenshuis tikt uurwerk-râ

 

zoo traag alsof 't niet voort en wil

 

totdat de tijd zelf slapen ga.

 

 

 

En Trientje's hupsch en roos gelaat,

 

geteekend in het vensterlicht,

 

bevallig fronst en 't lipje praat

 

terwijl zij 't oog al droomend richt

 

 

[p. 395]

 

naar buiten waar een witte wolk

 

in blauwe heidehemel troont

 

en rondom 't venster, als in kolk

 

van witte rozen, 't meisje kroont.

 

 

 

Nu Trientje schrijft, terwijl haar hals

 

zoo teêr, zoo slank buigt in den krans

 

van schemer rond 't papier, - en vals

 

van lichtjuweeltjes haar omglanst....

 

 

 

- ‘Ziedaar, mijn vreemd'ling, ik ben klaar:

 

draag hem den brief zoo ik hem schreef,

 

draag ook, - hij weegt niet zwaar, niet waar? -

 

den warmen zoen dien ik hem geef.’ -

 

 

 

Gelukkig Trientje, dacht al gaand'

 

de reiziger, die meermaals ging

 

ter stille hoef in d'heide staand...

 

en later schreef: De Loteling.

Emiel van der Straeten