Vlaamsche Arbeid. Jaargang 7

[p. 389]

Een Stem uit Limburg

Ook Limburg moet een oude dankschuld effen maken
En machtig in het fiere blijlied medeblaken.
Hier heeft hij, zwaarberanseld, door het veld gestapt
En minnekoozend met het boerenvolk geklapt;
Hier lag hij in de purperbloemen uit te slapen
En zoende 't heilig zand, waarvoor het gold: ‘Te wapen!’
Ons harde keien scheurden hem het warme bloed,
Op de eindelooze tochten, uit den vluggen voet,
En rond den aschhoop der versmeulde dennentakken
Liet hij zijn kille plunje uit ijs en aarde hakken.
Hij heeft het bietjen op het bloeiend bremmenrijs
Bespied in 't honigzoete Kempenparadijs,
Het morgenliedje van den goudvink afgeluisterd
En knielend met de fluisterwouden meegefluisterd.
Zijn ziel werd machtig groot en laaiend klaar
Gelijk de ronde hemel van den Kempenaar;

[p. 390]

 

Zijn oog leek zonneschijn; zijn woord klonk gul en blijde,

 

Gelijk het Dietsche woord der kindren van de heide,

 

Waar, sedert eeuwen, alle menschen, groot en klein,

 

Naïeve kindren en gestaalde mannen zijn.

 

Hij kwam ons velden en ons vijvers ondervragen

 

En met de reuzenschimmenvan ons oude sagen,

 

Bij 't loome De Profondis van den denneboom,

 

De roode pracht herdroomen van een grootschen droom.

 

Hij kwam, alhier, een roestig wapen in de hand,

 

Sterk door de sterke leus: ‘Voor God en Vaderland!’

 

Het heilig spoor der Boerenhelden nageslopen,

 

Met bremmengoud besproeid, weleer met bloed bedropen.

 

Hij boog den schedel, waar, in zijn gescheurden kiel,

 

Zoo menig koene kerel op zijn zeisen viel,

 

Schonk hun een vromen traan en juichte uit volle longen:

 

‘Mijn Limburg heeft het schoonste vrijheidslied gezongen!’

 

Hij vlocht een Lauwerkrans voor de oude heldenschaar

 

En dichtte 't epos van den vrijen Kempenaar.

 

 

 

Al even fier herlezen wij de koene woorden,

 

Die pas op vrije voeten, onze vaadren hoorden,

 

Toen, - aaklig! - Limburgs onbesmette bloemwarand

 

In twee gehakt werd door een bloedig rooden band:

 

Een manlijk schoone taal, een taal van mokerslagen!

 

Geen stouter ridder kon voor 't jonge landje dagen!

[p. 391]

 

Ook heffen wij vandaag het Hasseltsch Meilied aan,

 

Terwijl ons harten blij gelijk ons klokken slaan.

 

Ook gaan we ons warmen trots aan duin en dennen zeggen

 

En heidebloempjes vóór het beeld der Boeren leggen.

 

Spot men ‘Waarom?’ wij geven antwoord op de vraag:

 

‘Ah sa, een vriend van Limburg wordt gevierd vandaag,

 

Want, werd hij in het lieve Limburg niet geboren,

 

Conscience moet óns en héel den Dietschen stam behooren!’

Lambrecht Lambrechts