Vlaamsche Arbeid. Jaargang 7

[p. 332]

Het oud Craen-Hof

Ik weet in 't veld

waar 't leven zwelt

een oud verpuind kasteel

op wilden grond

met water rond

waar vorsch door 't mosbed kreelt.

Naast steenenboog

een toren hoog

waar 't land-gevogelt vecht,

het dak vervalt

en schimmel-smalt

het roode steen beslecht.

het windgeween

doolt er alleen;

op brokkelwand soms rust

de kraan op reis

als 't winter-ijs

haar jaagt naar milder kust;

ik weet een puin

waar bloeit alruin

in d'eenzaamheid van 't veld,

niemand er woont,

niemand er droomt: -

daar slaapt een vlaamsche held.

[p. 333]

 

't verval versnelt

 

doch 't volk vertelt

 

dat ieder jaar een steen maar valt,

 

dan staat nog lang

 

die toren slank

 

waarin 't jong veldgevogelt schalt.

Emiel van der Straeten