Vlaamsche Arbeid. Jaargang 7

[p. 271]

Aan Hendrik Conscience

De lente scheen

op beemden en landouwen

met vogelen geschal

met bloemen in het dal

met madeliefjes en kersouwen.

De zanger kwam

en liet zijn liefdemaren

op gouden harp gesnaard,

door Vlaandren's wonnegaard,

lijk bontgewiekte vlinders waren.

Zijn tooverwoord,

zijn klankenspel verspreidde

een siddering, een gloed

van geestdrift, wordingsmoed,

lijk morgenschemer op de heide.

De Vlaamsche jeugd

aan Maas- en Scheldezoomen,

begeesterd door het lied,

ontwiek in vreugde en liet

den teugel aan zijn trotsche droomen.

[p. 272]

 

In schoonheid rees

 

het Vlaandren van 't verleden

 

met zijner steden macht

 

en ridderlijke pracht,

 

herlevend in het glansrijk heden.

 

 

 

Den zanger heil

 

die ons den zin verklaarde

 

van drift en werkensnood

 

en uit der oudheid schoot

 

den bloei van 't nieuwe leven baarde.

Delfien van Haute