Vlaamsche Arbeid. Jaargang 7

[p. 218]

Jacobus de Meerdere

In den Kerker.

Mocht ik U zien gelijk weleer,
toen Gij ten Thabor opgestegen
uw glans en heerlijkheid liet wegen
op 't hoofd van uw discipelen, Heer!

Uw aangezicht gelijk een zon
van zuiver diamant aan 't pralen
omkleedde mij met zooveel stralen,
dat ik te gloren zelf begon!

Mocht ik U zien in 't wit gewaad,
dat uit al-versche sneeuw geweven,
uw blanker Lichaam mocht omgeven; -
mij dunkt dat 't mij nog sneeuwblind slaat!

Ei, boven U die lichte wolk,
waaruit de stem van God ons leerde:
‘Dit is mijn Zoon, dien ik begeerde
van eeuwig, en mijn éénige Tolk!’

[p. 219]

 

Ei, Simon Petrus, 't deed ons pijn,

 

dat, om dien glans altoos te aanschouwen,

 

wij niet drie tenten mochten bouwen!

 

Ja, Petrus, daar was 't goed om zijn!

 

 

 

Maar Petrus, noch mijn Broêr, noch ik

 

verdiende zulks, oh, goede Meester!

 

Gij wist het, welke laffe geest er

 

ons vangen zou met vaak en schrik!

 

 

 

Ten dage dat ten lijdenshof

 

Ge ons smeeken zoudt een wijl te waken,

 

terwijl Ge uw doodstrijd door zoudt maken

 

in zweet en bloed en slijkerig stof;

 

 

 

toen Gij bedroefd waart tot der dood,

 

een luttel troost bij ons kwaamt rapen,

 

vondt Gij me laf en loom aan 't slapen,

 

geen zier bekommerd om uw nood!

 

 

 

En toen 't soldatenvolk u bond,

 

en door den nacht ten Boozen sleurde;

 

toen weet ik, ach! wat mij gebeurde:

 

mijn voeten raakten geenen grond!

 

 

[p. 220]

 

Ik vluchtte, Jesus!... 'k Durfde niet

 

U volgen op uw lijdenspaden! -

 

Oh, lafste daad van al mijn daden

 

ten dage van uw Dood geschied,

 

 

 

ten dage dat uw Heldenmoed

 

uw Lichaam zou omkleeden

 

niet meer met Thabor-heerlijkheden,

 

maar met uw rood geronnen bloed!

 

 

 

Die laffe vaak, die vuige vlucht

 

hebt gij niet eens aan ons gewroken:

 

het knakkend riet niet doorgebroken,

 

maar weer doen wuiven in de lucht!

 

 

 

Toen Ge immers naar den hemel klomt,

 

hebt Gij, 't Glans-Hoofd naar ons genegen,

 

ons begenadigd met uw zegen,

 

en ons daar hoog verwellekomd!

 

 

 

Och! Of uw beul nu spoedig kwam,

 

Herodes! 'k Wil de roode verwen

 

van eigen bloed niet langer derven!

 

Ik wil gelijken aan Gods Lam!

 

 

[p. 221]

 

Ik juich, ik juich!... 'k Hoor beul en bijl!

 

- Niet wetten! - Bot mijn hals doorkerven!

 

Ik wil in folteringen sterven

 

naar Jesus eigen wijs en stijl!

 

 

 

Sla toe, sla toe! Ik smeek erom!

 

Ik zie den Heer ten open hemel

 

omringd van glans en lichtgewemel!...

 

Oh God, oh Jesus lief, ik kom!

Jan Hammenecker

Uit het te verschijnen: De Twaalf Apostelen.

De feiten, die stof voor 't hier bovenstaande verleenden, worden vermeld, o.a.

1^o Jacobus, bij de Verheerlijking van Jesus:	Mtt. 17 1-9.
2^o Jacobus, bij den Doodstrijd van Jesus:	Luc. 22 39 ss.
3^o Jacobus, in den Kerker:	Luc. Act. 12 1. 2.