Vlaamsche Arbeid. Jaargang 7

[p. 173]

Belofte

Ik wil wat krachtigs doen, neerzetten iets daar, voor me, voor het gezicht van alle menschen, waar gezonde kracht in schoonheid van afstraalt met sterken glans.

Zoo stil rustig zeker het vormen, tot het heel en al af is, heelemaal goed, hecht en gaaf.

Een brok leven daar neerzetten in Holland's taalmooi, waar de wind van de zee en de wind van de weiden en heiden van Holland zoefend doorheen blaast, zuiverend gezond, waar de ziel in is van zijn krachtig ras van zwoegboeren en strijdschippers. Hun oogen, blauw, zien ver over wijde vlakte van zee en van weiden, van zon gezoend. Hunne korte sterke nekken dragen de stoere koppen.

Er moet in zijn de zon op het zand, het blonde duinzand, de zon op de zee, die de golven doet weem'len van groen en van koper, van blauw en lazuur, de zon, die over de weiden stort een feest van licht, de koeien satijnig doet glanzen.

Ja, van het vee, dat de weiden bevolkt, koeien en mal hup'lende kalfers, dravende dampende paarden, met het veul, dat ze achterna komt gesprongen, moet er de blijheid van in zijn, de blijheid in vrijheid van draven en grazen en paren.

En erover zal galmende gaan, dan hier, dan daar beginnend, de heerlijke lach van den blijden mensch, de gezonde lach van den kinderlijk zuiveren mensch, die liefheeft zichzelf en het volle rijke leven, liefheeft met gezonde drift wat er glanst en straalt, trilt en beeft, schatert en zingt tusschen hemel en aarde.

Hoort, hoe het kouter snijdt door den vetten weerbarstigen bodem.

Van de oogen van ploegende zwoegers, die strak kijken langs waar de voor diep en recht moet komen, zal er zijn in mijn schepsel.

O, het moet ademen uit zwaren balg, forsch en diep hijgen

[p. 174]

als het paard, dat door kleigrond den ploeg trekt. De snuiving van dravende hengsten en bronstig rukkende bullen zal zijn in mijn schepsel.

Alles klaar en te vatten voor menschen, klaar als een opene dag, die stralend licht over Holland, over polders, die zilver en groen schitterend lach-lichten, als een heldere zonnedag, die zijn licht leit op bouwland en heide, op plasjes en vlietjes en zee.

Hoort, als een galm, een groote ver-echode galm langs de kusten zal gaan de stem van mijn schepsel, vullend met klaar geluid de ooren en harten van hen in de dalen, zal dringen omhoog in de lucht naar de duinen en heuvelen en duizende boomen van Holland, zal suizende gaan door 't kreupelhout langs de vaartjes en slootjes, door de elzen en wilgen en ritselbevende peppels.

'k Wil het frische en kerngezonde zeggen in woorden.

Als blozende appels, als zomerzonluchten, als jonge en mooie en sterke vrouwen en mannen in naakten spierzwel, die doen het heilig werk van paring en arbeid, als lach en licht, lach, die daverend opgaat naar het licht, dat uitslaat statig in wijden koepel der wereld, zal zijn de ziel van mijn schepsel.

Zoo zal ik het voor mijn bewuste en verrukte oogen op zien komen wonderen uit den chaos van mijn geest.

Ziet! Ziet! Oogen, waar reinheid en kracht en gezondheid in zeet'len als goden, godvorsten, die heerschen. En de lichamen lijnen zoo soepel-krachtig-bewust.

Vrouwen en mannen arbeiden in eeuwige teelt, al ploegend en zaaiend de mannen, kuischend de velden, oogsvruchten plukkend de vrouwen, overgoten van zon die zacht ze beschijnt, zacht zeker, en hen koestert, koestert de armen goud, bruin goud, de nekken en wangen goud, rood goud.

De knapen, de jonge kerels staan schrap te spitten; diep gaat de spade in smijdigen grond.

Mannen maaien met breed gebaar de hooge halmen, die langzaam overvallen.

De rijke zon stooft gelend koorn en gras, doet vruchten zwellend rijpen.

In de bruin-rood-gouden koppen zijn de oogen kinderlijk blauw, fijn porseleinig blauw en wit, blij en helder, blauwe lach-appel in glanswit, hemel van zachtgespannen zomerblauw in wolkrand van wit.

Een lied luid jubelt op uit de harten, een lied van den

[p. 175]

lustigen arbeid in blijde vrijheid, diep en zwaar uit mannengorgel, zwaar en zeker; jong en overmoedig van kracht, van levenslef, van dadendurf uit jongensstrotten; lied van lach, lied van jonge leute, daar de toekomst in aan komt getrild, lustig liedje van liefde en leven uit meisjeskelen, snikkend blij, vluchtig, luchtig, dartel gedans van toontjes in weelde van zonneglans, liedje van lust, liedje van liefde.

Al door gaan bliksemend zeissen door 't koren, dat zoefend, ruischsuizelend valt. Sikkels en zeissen blinken flikkervlakkend, vonkenspatten in zon.

De blijde zang van het doelbewust zegenrijk werk zal gaan door mijn schepsel, als een zon van vreugde, als een golfzee van reinheid, als een gouden gelouterde lach, breed opbrekend, vlak uitbreidend, alles vervullend van daver, van duizel, van lust.

Voor hen, die zien met klare oogen en zuivere ziel, zal het zijn; zij zullen er vinden kracht en schoonheid, gezonde lust voor het leven. Hun geluk zal zijn mij tot belooning, een heerlijk loon, mijn geluk.

D. Fuldauer