Vlaamsche Arbeid. Jaargang 7

[p. 171]

Lente-zangen

I

Lente goochelt en sintelt,
's morgends karbonkelend,
's avonds schermutselend,
min-ziek in 't zwijgende
smachtende-bosch.

Aamborstig van 't zingen
en dronken van droomen
in sluier en zwevend stramijn,
witmolkig en brooze,
bevleeschd als een roze
de Lente-maagd-zedig en klein,

als dagvlinder zwingend,
als nachtfeeë slingrend
door 't wijdzwarte zuilende woud,
welluidend als wijn-zang
ontsliert serpentijn-klang
in schemer van manelicht-goud.

De kronen der boomen
die van Haar al droomen,
zoet weenend in 't blauw-ruim zoo koud,
in trilling doen dalen
de sterren als kralen
door 't maanwitte war-haar zoo oud.

[p. 172]

 

't Wéldoende maagd'lijn,

 

in zwaai van licht-groen,

 

in zilver-kleed, weefsel van maan en zon,

 

trosvanen van bloemen omzaaiend,

 

als maanfakkel 't woud doorzwaaiend,

 

gaat verlossen haar zuster de Bron.

 

 

 

Zij legt op het slapend mos een zoen,

 

om 't hart der aarde weêr open te doen

 

onder tijm en mirt zal de Bron hem hooren;

 

in bondel van blondheid

 

en blos van gezondheid

 

wordt schuchtere Bron-maagd geboren.

 

 

 

Kabouters en elfen in farandole

 

ontwakend in maan-spooksel, diep in holen,

 

blanketten den nacht met wimplende pracht

 

van dansen in grillige fantasie

 

- in 't nacht-net hun droomen gevangen zie -

 

van peerlenden glans hun fandango lacht.

 

 

 

Wie zal, wie zal de Bronne omhelzen

 

wien zal zij, verlost, met streeling ompelzen

 

en deelen met hem haar maagde schat;

 

En pronkend en lonkend de dwergen

 

met vaaldrift die d'oogen niet bergen

 

omtoovren Bron-maagd, naakt-zilvrig nat.

 

 

 

Dan roost in den hemel de Lente-maagd,

 

een bloesem van licht, alsof zonne daagt

 

en wild schalt de Grieksche nachtegaal.

 

De nacht zijn schimmige droomkrans lost

 

De godlike vogel de Bron verlost:

 

Zij huppelt slank-golvend uit marmerschaal.

Emiel van der Straeten

(Wordt aldus vervolgd)

2)	de Hei
3)	de Zee
4)	de Hemel

(verschijnt eerlang)