Vlaamsche Arbeid. Jaargang 6

[p. 433]

De Ster met den Steert
(Vervolg)

VIII
De Bullebak

- ‘'k Weet niet’, dacht Leo luidop bij 't verder stappen tot den post, het doel der slentering, ‘is er nu eene golf inschikkelijkheid over al die lieden gekomen en zou er de mensch soms van afzien een wolf voor zijne broeders te zijn? Uw pa vond dat ma teenemaal omgekeerd was met een enkelen nacht slapens, hé Leen? en ik zelf heb misschien wel een beetje verschil ontdekt, tusschen hare houding 's morgens bij den avond te voor...’

- ‘Zoo,’ zei het lief deugenietje, ‘oprecht?’

- ‘Stellig,’ zei de geestdriftige, die niet voelde dat zijne medespreekster hem voor den zot hield. ‘En ik zelf dan... Maar wat mij teenemaal uit mijn lood slaat, zijn die twee koetsiers die, g'hebt het met eigen oogen g'hoort, haast ruzie maken om 't grootste paart ongelijk! En dan die bullebak die zijn eigen in 't zweet werkt uit gedienstigheid, gelijk de eerste kwâ jongen de beste...’

- ‘Ja, en gij dan met uwen eemer,’ deed Leen opmerken.

- ‘Had ik u zoo vast niet geknepen, ge zoudt niet weinig uwen arm uitgetrokken hebben, hé fier ding?’

- ‘Dat is niet waar,’ zei de schoone, lachend en min of meer een kleurken krijgend... ‘hadt gij nog een oogenblik gewacht, 'k nam zelf den eemer bij zijn oor...’

- ‘Oprecht?...’

- ‘Stellig!... daar en is niets dat ik liever doe dan eemers dragen,’ spotte de kleine heks, die ruim haar aas aan 't ophalen was, ‘en als wij getrouwd zijn laat ik een uitsteekberdje maken, ‘Leo-Deraedt-Leermans, specialiteit van werkjes van bermhertigheid’.

[p. 434]

Zij lachten beiden, oprecht gelukkig om die aardigheid en vonden er nog een heel deel van de zelfde gehalte bij, die hen deden schetteren in de zoete overtuiging dat eens getrouwd, het ringaaneen zoo plezant moest gaan worden.

Zoo spelen kinderen in de wei, zoo zwatelen zwaluwen onder het grenzelooze blauw des hemels, den zorgeloozen dag genietend en de vreugd van 't veelbelovend leven. 't Is het toppunt van 't aardsch genoegen en God heeft het zelfs de onschuld vergund, en de schamele vliegen die in den zonnestraal dartelen.

Gelijk het slavend meisje met haren eemer water, Leo's gloedvolle bedenkingen bluschte, liep hier een bulhond door het spel hunner kinderlijke uitgelatenheid.

- ‘'k Geloof dat geen van de twee wel wijs is,’ baste de verroeste stem van Grots hen in de ooren, of wisten ze soms niet dat zij rechts moesten trekken?

De geliefden verhaastten hun stap gelijk het ros doet, als 't eene peerdenvlieg aan zijne huid voelt kleven.

- ‘Ik ken u wel,’ hijgde de bullebak die moeite had gedaan om de wandelaars in te halen.

- ‘Ha,’ deed Leo, die Bullebak minstens zoo goed kende als deze hem.

- ‘'k Ben blij u eens te ontmoeten, blaasde de zielhond, zoo vriendelijk als 't bij zulk een gejaagd opstappen mogelijk was.

Dat was nu bij Leo teenemaal het tegenovergestelde. Ware hij ooit Robinson geweest, hij zou liever alleen gebleven zijn dan zoo een Vrijdag te gemoeten.

Op een oogenblik dat hij van zijn leven best aanspraak kon derven, werd hem 't gezelschap toegedeeld van iemand dien hij van al de stervelingen noodst zag.

De jongen deed 't geen de zachtmoedigste mensch der aarde wel ooit zal gedaan hebben, als het hem al te wreed tegensloeg.

- ‘Loop naar den......’ gromde hij binnensmonds en gaf den spelbreker een adres op, dat de aanvankelijkste menschlievendheid onbekend is.

- ‘Ik ben het nog, die u dien plaatsvervanger aan de hand deed,’ hijgde de ongewenschte kennis, ‘ge weet het immers nog wel?’

- ‘Natuurlijk,’ sprak de jongen, met tien pond nadruk op dat enkel woord, ‘en dan?’

Hij herinnerde zich al de onaangenaamheden die de onderhande-

[p. 435]

lingen met den bullebak hem en zijnen vader gekost hadden en bleef eensklaps, verontweerdigd, pal staan.

Misschien was het ook wel uit medelijden, omdat zijn medespreker zoo dampte en hijgde, alsof hij met stoom in beweging gehouden werd.

De andere moest een stond uitblazen voor hij spreken kon.

- ‘Uw oude..., 'k wil zeggen uw pa,’ hernam hij toen Leo hem, als 't mogelijk was, nog boozer bekeek, is zeker niet weinig kwaad op den bullebak?’

- ‘Ik kan het u niet zeggen, mensch en het is teenemaal onnoodig hem dat zelf te komen vragen,’ klonk het bitsig antwoord.

- ‘Ziet ge wel... dat ge nog kwaad zijt, baste de ronselaar na een nieuw geblaas.’

- ‘Kom voort, Leo,’ vermaande Leen fluisterend en ten derde male in dat half uurken ontstond er wrijving, nopens den te volgen weg tusschen die twee ineengestrengelde armen.

- ‘'k Had ongelijk, stellig en vast ongelijk, ik was een beest, maar... zou uw papa soms gediend zijn met een schoon doorgerookten oliekop?’

De jongen moest er een oogenblik op nadenken, hoe die kop aan den steel zat.

- ‘Dank u, Grots,’ zegde hij koel en afweerend, ‘vader smoort niet’.

- ‘Wacht eens, nog een enkel woordje,’ smeekte de man, die nog altijd tot zijnen normalen herteklop niet was gekomen.

Grots stak twee vingers in zijnen mond en liet een zoo onverwacht en schril gefluit vernemen, dat er het paar effenaf van verschoot.

Ware het nu zoowel de maan geweest die aan den trans hing te schijnen, in plaats van de zon, en ware de bedrijvige straathoek een of andere boschkant geworden, de verloofden zouden er zich aan verwacht hebben de roovers uit de vertelling op het woudpad te zien springen. Nu kwam er maar enkel een dashond aangestrompeld, met open muil, hangende tong en zoo zwaar geladen dat zijn slepende romp door zijne gekromde pooten zonk. In uitzicht samenstelling en proportie, was hij een vloek tegen alle regels van schoon- en bevalligheid en gelijk hij daar minzaam en steertzwaaiend zijnen meester stond toe te lachen, scheen hij verzameld en verveerdigd uit dooreengeworpen stukken van andere honden.

- ‘Is pa soms liefhebber?’ vroeg de dikzak op het wangedrocht wijzend.

[p. 436]

Leo bleef een stond dubben, het woord zoekend dat best paste tot eene brutale afbraak van het zoo gespannen onderhoud.

De zielhond legde de hand op zijne schouder.

- ‘Binnen eene maand, laat ons zeggen zes weken,’ vervolgde hij driftig en gejaagd, ‘mag hij om den schoonsten komen van de heele worp! 'k Heb hem wel aan Fik de Stouwer beloofd, maar 'k zal wel mijn plan trekken’.

Had Grots, eene rammeling in plaats van een geschenk beloofd, hij kon Leo's schouder niet harder prangen dan hij thans deed.

Onze vriend onttrok zich aan die al te drukkende vriendschap.

- ‘Is 't nu eerst dat gij beseft hoe leelijk gij deed met die geloochende afkorting, Grots?...’

- ‘Maar aangezien ik beken dat ik ongelijk had,’ zuchtte de andere als afdoende argument, en liet beide armen langs zijn lijf neerkletsen.

Leo in zijne goedhertigheid kreeg halvelings medelijden met de zwadderkaak die zoo naief en onbeholpen, eene allereerste wanhopige poging deed om zich hoffelijk en gul te toonen.

De man hield niet af.

- ‘Zou uw papa soms niet willen inkomen, of...’ hier vaagde hij 't zweet af dat tappelings over zijne wangen liep... ‘zou hij het kwalijk nemen indien ik zelf kwam?... Houdt hij soms aan zingende vogels?’ vroeg hij eensklaps, in de hoop eindelijk de bekoring te hebben gevonden, waarmede vader Deraedt te verleiden was.

- ‘Laat die oude koeien nu maar in de gracht, Mijnheer,’ klonk Leo's afketsend antwoord, ‘ze liggen er nu al zoo lang in.’

- ‘Ja,’ riep de Bullebak, ‘maar 't maakte mij vroeger plezierig te bedenken dat ik u te kort deed, maar nu voel ik er spijt over.

- ‘Zoo,’ gromde Leo, nog wel bot en kortweg, maar toch met een zierken belangstelling, want hier vond hij weer een soort schakel van de keten die hij aan 't aaneenbrengen was.

- ‘'k Weet niet,’ sprak Grots, ‘maar 't geen mij overkomt is zoo aardig dat ik het aan de boomen vertellen zou... ge zult met mij lachen, Mijnheerke, denken dat ik zot worde, maar ik zeg het toch, al moest ik u zoo lang vast houden. Gisteren morgen lag er eene vlieg in mijnen koffie tegen de dood te worstelen, met hare zes pootjes te gelijk och arme... ik liet ze over tafel loopen in plaats van ze te verpletten gelijk ik tot hiertoe altijd deed. En zie, terwijl ze daar heur vlerken droog wreef, gevoelde ik eene zekere tevreden-

[p. 437]

heid. Later toen ik mijne vinken versch zaad gaf, kreeg ik kompassie met hunne blinde oogen, en speet het mij dat zij niet meer zien konden welk een kermisweer het was. Nu 't was ook de eerste maal in mijn leven, dat het mij opviel hoe schoon 't weer zijn kon. 't Was alsof 't zonneke mij doorvlogen had, want 'k gevoelde 't zoowel binnen mij als op mijn hoofd schijnen. Ge moet niet lachen Mijnheerke, maar 'k was een totaal ander mensch geworden: ik riep op de arme kinders die 'k op straat tegenkwam, maar ze gingen loopen, hoewel ik hun centen in de hand wou stoppen, dan zaaide ik 't geld op mijnen weg en zij dorsten 't eerst aanraken als ik een eind weg was. En wanneer ik ze dan zag dansen en springen, zou ik wel medegesprongen hebben... Lacht maar met mij, 'k zal 't niet kwalijk nemen... 'k ben dien morgen, met eene verdoolde kat die ik uit eenen kelder hielp halen naar huis gekomen, omdat ik haar gemiauw niet kon uitstaan, ik die vroeger zoo 'n plezier had, als de konijnen die ik vilde nog piepten, ik die honderden vinken hunne oogen heb uitgebrand’.

- ‘Kom laat ons voortgaan,’ voelde Leo de andere arm aan den zijnen zeggen.

Maar dat ware den jongen voor het oogenblik onmogelijk geweest: hij stond opgetogen zijn medespreker te bewonderen!

Was het stellig Grots dien hij voor zich had, toch was het even stellig de bullebak niet meer, noch de leelijke Grots, noch den zielhond die hem zoo even haast op de vlucht deed slaan. Want oogen waarin spijt en goeden wil tranen brengen, fonkelen heerlijker dan de sterren. Want goedheid en medeleed weerspiegelen even verrukkelijk, op wezenstrekken door het berouw vermurmd, als op het frissche gelaat der onschuld!

- ‘En dat is zoo voortgegaan,’ vervolgde de man aan 't woord, ‘van de vinken ben ik op de menschen gevallen die ik benadeelde, op die duizenden die ik goed kon doen, in plaats van al de schade welke ik hun toebracht.’

De grove man in een aandrang van hertelijkheid, maakte eene beweging die 't paar haast deed vluchten.

Hij legde zijne machtige armen over Leo's en Leen's schouders, met de bevalligheid van een beer die eene doodelijke omarming wil plegen.

- ‘Kom mede,’ riep hij, ‘'k heb Cognac van tien frank de flesch, Champagne, Bourgogne, zoete wijn, die 'k meende op den pompsteen te gieten, als ik er geene kans toe zag hem teenemaal alleen uit te drinken. Kom mee, ik drink er geen druppel meer van,

[p. 438]

tenzij uit een glas dat ik tegen een ander stooten kan, kom mee, kom...’

- ‘Nu niet, Grots, nu niet,’ stribbelde Leo tegen, terwijl de andere arm hem eindelijk ontschoot, en hij de handen van den bekeerling de zijne voelde prangen.

- ‘Bullebak! Bullebak!’ kraaide nijdig en boos, het stemmeken van Duimeken op een zijner minste broers, die wel zeker moest zijn dat de reus zijne zevenmijlen-leerzen niet aanhad, om hem zoo roekeloos te durven tergen en dan nog recht over zijne krocht.

Toen de zielhond plots omzag, viel de jongen puur van den gemaakten wind, zoo kleen was hij.

In een vloek en een zucht had de menscheneter het pluimken opgetild dat zoo vervaarlijk huilde, al hing het reeds boven den heksenketel waarin hij het koken zou.

- ‘Pakt het den Bullebak af, menschen, hij zal 't vermoorden, heb toch compassie met het schaap,’ klonk het in Grots kelderkeuken, uit den mond zijner huishoudster, een oud vrouwken, waarvan alleen het hoofd aan 't openstaande venster zichtbaar werd.

- ‘Laat af Grots, doe den jongen geen kwaad,’ smeekte Leo en nam des ronselaars armen vast. Ook Leen was bijgesprongen, bleek, gereed om haar gebald vuistje in 's wildemans gezicht te slaan!

- ‘Roep nog eens,’ lachte deze, ‘roep nog eens, ge krijgt vijf cent, maar luid, luid, allo.’

Hij zelve, met vollen mond, schreeuwde het eerst, bulderde zijn schandnaam uit, tot twee, driemaal toe, met de innige voldoening van den penitent die zijn eigen geeselt.

Al ware het vijf frank geweest, nog zou ze Duimken in den brand gelaten hebben.

Het bleek al te gelukkig over zijne vrije bloote voeten, waarop het als een schicht in het eemerstraatje verdween: in drie volle dagen is het er niet durven uitkomen!

Dan is Leo in huis gegaan met Leen aan den arm. Zij en hebben er noch Cognac, noch Champagne gedronken, en bleven er maar amper lang genoeg om de verlaten kat op Grots schoot te zien springen, en de vinken met hunne voor altijd gesloten oogen te hooren slaan als uitzinnig, om dat het hert van hunnen beul open was gegaan!

(Wordt vervolgd)

René Vermandere