Vlaamsche Arbeid. Jaargang 6

[p. 411]

Novalis' Hymnen aan den Nacht
Metrisch vertaald door Paul Kenis

Welk een levende,
Zinnenbegaafde
Mint niet vòòr alle
Wonderverschijnselen
Der uitgestrekte ruimte rond hem,
Het alles-verheugende licht -
Met zijn stralen en golven,
Zijne kleuren,
Zijne milde alomtegenwoordigheid
In den dag.
Als des levens
Binnenste Ziele
Ademt het in, de reuzenwereld
Van rustelooze gesternten,
Die in zijn blauw meer zwemmen,
Ademt het in, de fonkelende steen,
De stilstaande plant
En der dieren
Veelvormige
Immerbewogene kracht.
Ademen het in, de veelkleurige
Wolken en luchten
En vóór alles
De heerlijke vreemdlingen
Met de zinvolle oogen,
Den zwevenden gang
En den klinkenden mond.
Lijk een koning

[p. 412]

 

Der aardsche natuur

 

Wekt het iedere kracht

 

Tot tallooze vervormingen,

 

En zijne aanwezigheid alleen

 

Openbaart de wonderheerlijkheid

 

Van 't aardsche rijk.

 

Afwaarts wend ik mij

 

Tot den heiligen, onuitspreeklijken

 

Geheimvollen nacht -

 

Ver af ligt de wereld,

 

Lijk verzonken in een diepe kloof,

 

Hoe woest en eenzaam hare plaats!

 

Diepe weemoed

 

Waait door de snaren der borst.

 

Verten der herinnering,

 

Wenschen der jeugd,

 

Der kindschheid droomen,

 

Des ganschen langen levens

 

Korte vreugden

 

En vergeefsche hoop

 

Komen in grijze kleederen,

 

Lijk avendnevels

 

Na der zonnen

 

Ondergang.

 

Veraf ligt de wereld

 

Met haar bont genot.

 

In andere ruimten

 

Sloeg het licht

 

De luchtige tent op.

 

Zou het nimmer wederkomen

 

Tot zijne trouwe kinderen,

 

Zijne tuinen,

 

In zijn heerlijk huis?

 

Doch wat welt

 

Zoo koel en verkwikkend,

 

Zoo vol voorgevoelen

 

Onder het hart

 

En verjaagt

 

Des weemoeds weeke lucht?

 

Hebt gij ook

[p. 413]

 

Een menschelijk hart,

 

Donkere nacht?

 

Wat houdt gij

 

Onder uwen mantel

 

Dat mij onzichtbaar krachtig

 

Ter ziele gaat?

 

Gij schijnt slechts verschrikkend -

 

Kostlijken balsem

 

Dropt uit uwe hand,

 

Uit den bundel papaver.

 

In zoete dronkenschap

 

Ontplooit gij de zware vleugelen des gemoeds.

 

En schenkt ons vreugden

 

Donker en onuitspreeklijk

 

Heimlijk lijk gij zelf zijt,

 

Vreugden die ons

 

Een hemel vermoeden laten.

 

Hoe arm en kinderachtig

 

Dunkt mij het licht

 

Met zijne bonte dingen,

 

Hoe verheugend en gezegend

 

Des dages afscheid.

 

Alzoo slechts daarom,

 

Wijl u de nacht

 

Afkeerig maakt de dienenden,

 

Zaaidet gij

 

In der ruimte verten

 

De lichtende kogels,

 

Om uwe almacht te verkondigen,

 

Uwen terugkeer

 

In de tijden uwer verwijdering.

 

Hemelscher dan gene schitterende sterren

 

In gene verten

 

Dunken ons de oneindige oogen,

 

Die de nacht

 

In ons heeft geopend.

 

Verder zien zij

 

Dan de bleeksten

 

Gener tallooze legers,

 

Des lichts niet behoeftig

[p. 414]

 

Doorzien zij de diepten

 

Van een minnend gemoed,

 

Wat eene hoogere ruimte

 

Met onzegbaren wellust vervult.

 

Prijs der Wereldkoningin,

 

Der hooge Verkondigster

 

Van een heilige wereld,

 

Der Verpleegster

 

Van zalige liefde.

 

Gij komt, beminde -

 

De nacht is daar -

 

Verrukt is mijne ziele -

 

Voorbij is de aardsche weg

 

En weer zijt gij de mijne.

 

Ik schouw u in 't diepe, donkerë oog,

 

Zie niets dan liefde en zaligheid.

 

Wij zinken op het altaar van den nacht

 

Op het zachte leger -

 

Het hulsel valt

 

En ontbrand van den warmen druk

 

Ontgloeit der zoete offerande

 

Reine Gloed.

(Wordt voortgezet)

Paul Kenis