Vlaamsche Arbeid. Jaargang 6

[p. 393]

De Ster met den Steert
(Vervolg)

VII
Is de straat ook al bekeerd?

Leo beleefde nu de gulden eeuw. Niets van al 't geen hem overkwam, wierp de minste schaduwe op den zonnigen weg dien hij betrad. Hij genoot nu verre 't beste deel van alle goede zaken: 't verlangen naar hunne verwezenlijking. Zijne vlinders fladderden nog vrij in den hof der toekomst en hadden hunne heerlijkheid nog aan niemands vingeren gelaten. Zijne rozen geurden nog op stengel en zouden hem maar steken als hij hunne fluweelheid plukken wou. Hij had nu levenslangen pacht in het Aardsch Paradijs verkregen en niets was zoo verre van zijn gedacht als die engel met het vlammend zweerd der werkelijkheid, die hem zekeren dag de pacht zou opzeggen, gelijk hij dat vroeger met 's jongens schoonvader en vader Adam had gedaan.

Ze waren welgekomen geweest degenen die de weldaad van 't leven hadden durven loochenen, of kwaad spreken van 't menschdom nu hij daar wandelde met zijne Leen aan zijnen arm, voor den allereersten keer!

Had hij gisteren, wakker zijnde, geloofd dat hij droomde, nu genoot hij volop met open hert en open oog den zoo heerlijken droom der bekroonde liefde.

Leentje vertelde en hij beluisterde eer den toon harer stem dan 't geen zij te vertellen had: zoo omtrent gelijk men den praat eener beek aanhoort.

‘'t Was niet te gelooven,’ zei de maagd, ‘hoe moeder tegenover vader veranderd was!’ De mooriaan, de meerschuimer pijp, de hengelroe werden ter bevestiging opgeroepen van den kerschverschen

[p. 394]

toestand van zaken en dreven daar een oogenblik in den onduidelijken nevel van Leo's verstrooiden geest.

Pa vond ma zoo veranderd dat hij gisteren het ergste voor haar verstand vreesde. Zelfs dezen morgen en was hij nog niet geheel overtuigd.

‘Leentje, Leentje, mijn zoet kind toch,’ had hij gezeid, terwijl hij haar in de armen sloot, ‘mocht het toch waar zijn dat uw moeder niet speelt!’

- ‘Maar hoe is 't mogelijk’, vond Leo, ‘de zaak toch zóó zwart in te zien?’

In zijnen zucht om vandaag gelijk-wat-ook goed te vinden ondernam hij 't wasschen eener moorin.

- ‘Zóó boos, zóó vreeslijk is zij toch nooit geweest, Leen, zie eens welk eene vriendschap toen ze mij gisteren morgen zelf binnen bracht.’

- ‘Ja, 'k zeg niet,’ sprak de kleine deugeniet... ‘daar was al een merkelijk verschil bij den avond te voor... stellig’.

Hier hield Leo's droom een oogenblik op bij die zoo plotselinge herinnering aan zijnen moordaanslag. Waarom ook de papegaai, een zoo onhebbelijk beest, in het Aardsch Paradijs toelaten?

- ‘Heeft pa 't u verteld?’ vroeg hij eenigszins spijtig.

- ‘Toch niet, ma zelf.’

Hij zocht andere bewijsredenen, maar gaf het na een kort oogenblik sprakeloos vooruitstappen toch maar op, omdat er o zoo veel aangenamer zaken waren om zijnen geest bezig te houden.

Wat kon hem ook 't overig van de wereld schelen, wat de menschen deden en lieten en langs welke wegen en met welke middelen zij hun doel poogden te bereiken. Hij was gekomen, geklommen en rustte nu uit op het toppunt zijner wenschen. Eerst later zou hij zien dat zijn berg nog den hoogsten niet was. Voor 't oogenblik keek hij zijn eigen blind in de zonne van zijn geluk en alles wat hij nu nog aanblikken zou moest hare schittering, haar verguldsel vertoonen.

Een arm, vuil, verlept meisje, die sloeffend in te groote schoenen eenen eemer water droeg, tweemaal te zwaar voor hare achtjarige kinderkrachten, trok hem voor een oogenblik uit de rozige wolken der begoocheling.

- ‘Arm schaap,’ ontsnapte het Leentje deernisvol. ‘Waarom gaat moeder niet zelf naar de pomp, Lieveken?’ vroeg zij de verwaarloosde kleine, met haar kortgeknipt muizenhaar.

[p. 395]

De waterdraagster schrikte, gelijk alle volkskind dat, op welken toon ook, aangesproken wordt.

- ‘Moet ge wijd?’ wilde Leo weten.

Het bloedje gaf, achterdochtig en schuw, een onverstaanbaar adres op.

- ‘Kom maar mee’ klonk het uit Leo's mond, en reeds had hij 't oor van den eemer vast.

- ‘Maar Leo toch...’

Leentjes eerste beweging was een pogen om haren arm uit te trekken... dat stond nu toch al te aardig vond ze. Doch haar gezel prangde dien zoo sterk dat ze wel mede moest nog altijd beschaamd, lachend uit verlegenheid bij de gedachte ‘zoo moesten die en die en die mij zien’, maar toch blijde in het allerdiepste van haar gemoed omdat haar held bij zoo eene kleinigheid reeds zoo veel hert liet blijken: ‘wat zal hij dan voor mij al niet doen’ dacht ze overgelukkig.

Het sukkeltje in hare zwadderschoenen moest loopen al wat ze kon.

- ‘Hier,’ zei ze, gekomen voor eene oude vervallene steeg van het straatje dat het viertal op hare aanwijzing zoo even insloeg. ‘Dank u, Mijnheer,’ vezelde ze nog, min of meer angstig dat Leo haren eemer mee zou nemen.

Toch niet, ze kreeg zelfs nog een stukje drinkgeld van den braven man die haar voorhield, terwijl hij op hare kaak tikte, dat zij altoos braaf moest zijn.

Men had de kleine 't braaf zijn nog meer voorgehouden, zelfs bij geschreeuw en gebalde vuist, maar nooit, nooit van haar gansch kinderleven, beloofde zij het zoo rechtzinnig in haar dankbaar hertje.

Die goede behandeling stemde 't sukkelken tot meedeelzaamheid en nu eerst dorst ze uffra's vraag beantwoorden.

- ‘Moeder moet op de klein passen, w'hebben er nog drij en ons Rikske is eergisteren dood verbrand in de waschtob, en vader heeft moeder zoo geslagen.’

Ontroerd en beseffend dat er een deel van hun genot verloren ging, maakten de geliefden rechtsomkeer, misschien wel bedenkend bij hun eigen, dat ook dit paar eens zijne eerste wandeling deed. Dat is de gang van 's levens wisselwendigheid: schaduwzijde van alle vreugd en lichtkant van de diepste smerte.

Wanhoop en opgetogenheid loopen elkaar heele dagen voorbij en bezien de zelfde stonde met oogen die al te wreed verschillen:

[p. 396]

de een gaat de geboorte van zijn eerste kind, de andere de dood van zijn laatste aangeven.

Was het in 't kleene straatje aandoenlijk geweest, in de groote was het volop beweging en rumoer. Het rustig uitzicht van den openbaren weg werd teenemaal veranderd tijdens hunne korte afwezigheid.

Juist op de tramriggels waren twee vigilantiers in elkaars wielen verward geraakt. Rond hunnen bok, waarop zij met gepotloode hooge hoeden en geverniste neuzen troonden, stond de gewone kring nieuwsgierigen, raadgevers, beklagers, maar meest spuiters, die van de gelegenheid gebruik maken om te laten hooren hoe geestig ze zijn.

- ‘Langs hier, langs hier,’ vermaande Leentje, als bang dat na het eemergeval, haar gezel nu twee peerden en twee vigilantiers zou oppakken. ‘'t Is nu al wel geweest’ lachtte ze half verwijtend, terwijl ze hem over de straat trok. Maar heur oogen die zoo diep, zoo liefdevol in Leo's oogen keken, gaven duidelijk te verstaan: ‘Let op die woorden niet en gaat alleen op ons voort’.

Twee trams die in tegenovergestelde richting kwamen aangebold, belden zoo onverschrokken tegen een op, als waren zij zinnens peerden en koetsiers eenvoudig over 't lijf te loopen. Die laatsten die 't, och erme, toch ook niet gebeteren konden, stonden recht op hunnen bok. Met de zweep 't einden de lange armen, maakten zij molenzeil-gebaren van wanhoop en radeloosheid tegen den wattmann, 't publiek en malkander. Zij wezen op hunne wielen die ineen geprangd zaten als geschroefd, sprongen af en deden te gelijker tijde hun peerden achteruit gaan en duwden dan saam aan 't zelfde wiel en trokken jut en dan wer jer en werkten zich in 't zweet zonder dat er schijn of gedacht kwam van ontwarring.

Enkele personen voor wie de tijd denkelijk ‘gouden’ geld zal geweest zijn, haalden gestadig hun uurwerk uit en keken het zoo strak aan als wilden zij de wijzers tegenhouden met hunne oogen. 't Was zichtbaar dat het avontuurtje hun teenemaal niet medeviel. 't Meerendeel toch nam de tegenslag op als een middel om eens uit te blazen van de daglange aanstuwing in den rusteloozen levenskamp.

Raad werd genoeg geslagen rond de wielverwarring, maar dadelijkheid nog te weinig om een weerhaan in beweging te zetten; iedereen wist wat er diende gedaan maar niemand stak eene hand uit: hier ook stonden de beste stuurlie aan wal en bleef het schip in 't zand steken. Het kon er weinig toe baten dat de koetsiers zoo zweetten als was hun hoed een watervat geweest dat op hunne kaken uitlekte.

[p. 397]

De spuiters voerden hooger en hooger toon en hoe wanhopiger het peerdevolk zich weerde, hoe kluchtiger het daar op de tramriggels werd.

- ‘Zeg,’ klonk tusschen al dat lachen en dat stenen de basstem van den smid van op den hoek, met het schoonste paar zwarte armen der wereld op het schootsvel gekruist, ‘zeg, geeft daar eens uwen sleutel.

- ‘Wat is 't gekort,’ hijgde een der twee roode neuzen, ‘ge kunt er niet aan’.

- ‘Dan maar getrokken,’ riep Samson met een halven vloek. Hij spoog in zijne handen als ruggen haast breed en snapte een achteras zoo beraden vast, alsof hij dees kleinigheid heel alleen uit de voeten zou doen.

- ‘Allo, hardi mannen, of ze staan hier morgen nog.’

Maar de omstaanders hadden maar gewacht omdat niemand de eerste wilde zijn: als één man begonnen ze te trekken, te sleuren, te duwen, aan de wielen, de bakken, de berries, ja tot zelfs aan de borst van een peerd. 't Gevolg daarvan was dat niet alleen de wielen losten, maar de beestjes zelf nog een eind achteruit werden medegesleept.

De reizigers sprongen hunnen tram op, de koetsiers trokken hunne gerijen buiten de sporen, de bellen kondigden het in gang schieten aan en weldra was het publiek tot op de helft versmolten.

De blijvers schenen nieuwsgierig hoe het langs den kant der vigilantiers afloopen zou.

't Bleef daar echter uitzonderlijk kalm en dat scheen den grooten hoop te herinneren dat zij dien dag nog iets anders te doen hadden dan op de schaarsch-bedekte reepen van twee graatmagere peerden te staan gapen.

Wie er ook al medegeholpen had? Wel, de bullebak, Grots: 't was niet om te gelooven.

De honderdste man kon Grots nog niet t' huis brengen, maar de bullebak kende iedereen. Zijn eersten naam had hij gekregen maar den tweeden verdiend. Dat hij iemand gratis hielp was hem nooit overkomen van zijn gansch leven, want zelfs als hij er voor betaald werd grolde hij nog: een oude bandhond gelijk, dien niemand een stuk brood durft toereiken.

Zijn purperrood gezicht, de opgeblazenheid zijner kaken, de zakken onder zijne oogen, bewezen hoe weinig hij er in zijn leven voor anderen liet, als zij voor hem getapt of geschonken stonden.

Nu zag hij er nog rooder dan gewoonlijk uit na die krachtinspanning, die groote sterkgebouwde Grots, de zielhond, die in plaats-

[p. 398]

vervangers deed voor 't leger. Hij en was 't werken ook teenemaal niet gewend. Hoewel hij zelf nooit een steen van den grond oppakte, kon hij toch vijftig huizen voor hem laten zetten, door arm gebleven wroeters van metsers.

Blazend en proestend stapte hij tot de koetsiers toe. Zijne dungezaaide spierwitte haren op zijn zweetend hoofd gaven zijn schedel 't uitzicht eener gloeiende stoof waarop de laatste sneeuw ligt te smilten.

- ‘Waarom trekt ge niet rechts af?..’ voegde hij den koetsier in fout toe, zelf verwonderd dat hij hem met zijne gewone lieftalligheid niet voor kalf of ezel had gescholden.

De aangesprokene bezag hem over den schouder terwijl hij diep in zijnen zak achter den bol koord greep, dien hij tegen alle-valle-voor gedurig bijhad.

- ‘Die tramriggels, hé jongen...’

- ‘Dat kan iedereen gebeuren,’ zei de andere voerman tot den bullebak, ‘maar wie doet er om... zeg, Jef, hebt ge soms een puntig mes, om dat deurgescheurd gaatje wat hooger te brengen? Hebt de gij avarie?’

- ‘Mijn buikriem is nippekes over, 'k zal moeten binden... as ge soms koord mocht overhebben...

- ‘Met plezier... hier zie jongen... doe maar eerst... zeg, heeft daar iemand iets om een gat in eenen riem te boren?’

Uit den kleenen kring die maar bleef toe zien tot de gordijn het straattooneel tot aan het voetlicht zou toedekken, werden een nagel, een mes, een korkentrekker, en een eindje zinkdraad aangeboden.

- ‘Moeten wij daarvoor malkaar in 't haar vliegen,’ preekte de koetsier, die thans den stoptrekker door het taaie leer poogde te booren, tot de zoo dienstwillige toehoorders, ‘'k zeg nog, wie doet er om, hé Mijnheer?’

- ‘Zeg maar bullebak’ lachte de aangesprokene, ‘ge denkt het toch zoo’.

Een oogenblik later was het peerdevolk in zooverre vermaakt en veerdig, dat het elk zijns wegs kon gaan. Uit de botsing ontsprong geen den minsten sprankel van kwaad vuur. Dat bleek bij de vraag van 't scheiden en de hertelijkheid waarmee er aan voldaan werd.

- ‘Zeg, Gust, hedde mij daar soms 'en eindje rol?’

(Wordt voortgezet)

René Vermandere