Vlaamsche Arbeid. Jaargang 6

[p. 327]

Poëmata

I

Imperiale knaap, geen enden
weet ik aan blijheid als uw oog
mijn huize inschouwt, uit heemlen hoog,
mijn huizen vol ellenden.

'k vernam d'Historie, curiose
hoe vrede ons naam vereenen moet:
zoo droomde 't sire Lanceloet
en moeder Lympiose.

Heet dus, in Christo, mijn gespele.
En treên we langs kalme avondwal
in vlamscharlaken bladerval
naar 't vaderlijk kasteele.

In Christo zal ik torens bouwen
op onverganklijk fundament
en U 't volschreevne perkament
van Liefde, stil ontvouwen.

In Christo mag ik d'alfluweelen
beloften zeegnen van uw ziel,
en, zoo een vrucht in boomgaard viel,
gemeenzaam met u deelen.

Imperiale knaap, geen enden
weet ik aan blijheid als uw oog
mijn huize' inschouwt, uit heemlen hoog,
mijn huizen vol ellenden.

Gery Helderenberg

[p. 328]

II

Keer door blauw landouw, gespele,
heimwaarts. Avond viel
dauwzwaar zoenend uw bleekfreêle
kinderziel.

Boschrand waar uw Leed vertoefde
duistert. Purpren nacht
nadert, vroeger dan 't behoefde:
onverwacht.

Keer door maanverloorne wegen,
angstend, onervaarn
heimwaarts, knaap, en lach blij tegen
waaklantaarn.

Waaklantaarn die 'k aan mijn poorten,
onvergrendeld, hing
wijl 'k meewakend, ongestoord' en
wachtlied zing.

Keer, ach keer, mijn oogen gluren,
'k sta alleen, en ween
knaap, en tel de lijdzame uren
één-na-één. -

Gery Helderenberg

[p. 329]

III

Rood begloedde dake op hermelijnen land
parelglinstre' in klaren avond.
Mensche en schepen staan behavend
onder wiegend licht dat op hun eeuwge banen brandt.

Donzig zijgen droomen, en zij klokgetamp
teedrend wijkt ten waazgen weste'.
Voglen fladdren zonder neste
vleugelrood in vlokgeflodder van de zonnelamp.

Knaap, mijn knaap, van dolen weet ons hart geen end:
Zomer weet zoo niet van scheiden,
laas, tot winter komt kastijden
weiflend oog dat weenend naar vergleedne weelden wendt.

Knaap, mijn knaap op gouden gloed, als bleek ivoor
vredigt uw jong aangezichte,
dat uw lach mijn lasten lichte
blank als sterre' en maan de nachtsche zwervelingen vóór.

Knaap, mijn knaap, gedoofd viel reeds de zonnebrand.
Mensche' en schepen staan behavend -
Zilver glimmen in den avond
witbesneeuwde deernisdake op hermelijnen land.

Gery Helderenberg

[p. 330]

IV

Bereid, alvoor ik afvaar naar kouduiterst Thule
't scheidensmaal.
Pluk lila, vul de kruike en laaf uw angste aan koele
waatren schaal.

Vertrouw, van woord en wenk zoo lang, zoo lang gemeden
mij uw naam.
Zoo daalt zon vuurrood op fluweelen wintersteden.
Sluit het raam.

Leun zacht uw stervenslast mijn lustewangen tegen
warme zoen,
als wegende van dauw langs lichtverloorne wegen
rozen doen.

Aan loom geluk, geleze in zuivre druivenoogen
dorst mijn mond,
sapzoete vrucht die moederkomm're in windbewogen
boomgaard vond.

Weg zonder leid-star - Heemlen zonder dagekrieken
paarsch-licht-goud -
Nachtbloem in bleeken bloei die pijnend huiverzieke
blaren vouwt -

Man zonder huis - Schip zonder haven - Vogel zonder
troostedak -
Dat eenzaam door floerfulpen wolken nu de wonder-
mane brak! -

Gery Helderenberg