Vlaamsche Arbeid. Jaargang 6

[p. 184]

De Rozen-teelder

Stil en blauw lag, waar hij woonde, de zee met de zon hel en hoog. Daaronder strekte zich warm en welig het verlaten land.

Traag stapte hij tusschen de volbloeiende velden, voelde het vocht na-zuigen onder zijn voet. De klei, na den regen, dampte beneden de zon. Wijd en wichtig geurden de bloemen.

Vooruit speelde de jongen achter de weelderige vlinders, hoogrood zijn gezichtje in den helderen middag. Het kind bleef staan, wachtte op den vader, die zwijgzaam naderde: ‘Vader, wordt zusje weer beter?’ Zacht streek zijn fijne bruine hand over het vragende kopje en trilde. Zwijgend in zware gedachten gingen zij huiswaarts. Donkere wolken schaduwden breed over de kleur-rijke bedden.

De zon daalde in ontroerende verven.

Kort na het sterven in het kraambed van zijne vrouw was hij met de twee kinderen gekomen in 't stille land, waar de lucht niet koud werd en de groenheid niet verging. Zijn leed, dat hevig was, werd met het op-leven der kleintjes zachter, ging tenslotte over in teedere wijding aan wat hem omringde. Wanneer de kinderen sliepen, moede en bezwaard door de drukking der zon-belaste middagen, leefde hij in aandachtige verzorging zijner bloemen, die wel-geschikt samengeschaard stonden in den kleinen tuin bij de zee.

Het waren rozen in alle vorm en kleur.

Als de vogels uit het noorden aan kwamen vliegen en de regen den bodem weeker had gemaakt, plantte hij de rozen, die hij entte en

[p. 185]

stekte in paringen, welke samen-klonken met de trillingen van zijn zacht-besnaarde kunstenaarsziel.

Want hij was een kunstenaar en zijn ziel blonk uit de rozen.

Daar hij gelukkig was en tevreden door vele jaren, waren zijne rozen alle licht en vroolijk, wit en geel; andere heel teer rood, zooals het bloed schemert onder de heilige klaarte van een welige vrouwenhand.

Nu was hij droef en een zware kommer woog op zijn leven: zijn dochtertje, bleek uitgestrekt in haar zacht bed, zou sterven.

Toen de zon laag stond over de rozen, dwaalde hij langs de kust. Achter hem, diep tusschen de palmen, kleurde het huisje in de late stralen die tevergeefs tikten op de toegesloten blinden. Daarbinnen wachtte een doode en een kind snikte er in de gebroken stilte uit.

De handen op elkaar bleef hij staan, oogde verdwaasd in de zwakke zon, zacht rood en purper hangend over de zee.

Zoo dacht hij, dat de zon mee-klaagde om zijn verdriet.

Rooder werd de lichtbron en naderde tot het wachtende water.

Vreemd en waanzinnig staarde hij in het wordende vuur; zijn oogen schitterden; angstige spanning scheurde langs zijn gelaat breede groeven van verlangen. Schor sprak hij, en zijn stem klonk vast en droef: ‘Zoo een roos!’ De roode vuurbol was gezonken in de wijde armen, die hem opvingen.

Hij keerde om.

Waanzin lag in zijn oogen.

De nacht was laat en bleek. Buiten verdween de maan met de verglommen sterren. Luid juichte een vogel tegen den komenden dag.

Hij stond op, wreef zich over het gezicht, dat vaal zag van slapeloosheid.

Vlug liep hij in den tuin; die was vochtig en blank. De roos stond hoog en rood tusschen de haar omringende blankheid.

Hij bleef staan, nam haar teeder in de geholde handen. Een traan viel omlaag tegen den ontvangenden kelk waar de dauw op lonkte. Hij weende van geluk. Eindelijk had hij de roodheid die hij

[p. 186]

begeerd had. Maanden al wist hij de bewuste teleurstelling der slaaploos gewachte ochtenden.

Alles had hij beproefd tot de uitbeelding van zijn groot leed; eerst het lichte rood gedrenkt met de volheid der papavers, waarna de bloem purper werd of verviel als een mensch, die vergiftigd is. Daarna had hij een haas gedood en het bloed uit doen leken in de rustige kelk.

Maar dit kleurde dieper het purper met eenen blauwen glans.

Het mes, waarmee hij de roos afsnijden wilde, gleed en drong diep in de volheid zijner handpalm. Een breede bloedstreep sloeg over de roos, die rooder werd.

In een hoog-blij begrijpen liet hij de wond uitdruppen boven de bladen.

Stil was de nacht gekomen.

Bleek en zwak door bloedverlies en spanning had hij wakend gerust tot den morgen, die nu gekomen was.

Lang weende hij uit in een zieke vreugde. Geheel den dag bleef hij zoo staan en dronk de bloedige weelde van zijn schepping.

Toen echter de zon weer laag kleurde over de rustende golven, nam hij de roos en keek naar de bloed-bloem in zijne vingeren en de diep-roode zon boven de zee.

Vlug zwaaide de droefheid een sluier over zijne blijdschap, want zie, de smart in de bleeke schalen zijner bleek-gebloede handen was nog éven milder dan de groote, machtige treurnis die rood en heerlijk hing onder den hemel. Onverwachts liet een schok de bloem vallen; een vreeslijke koorts vloog door zijn denken, vernielend alle gevoel van zijn lijdend hart. Helder had een stem geklonken uit het huis. Nu kwam de jongen en snelde tot den vader. Ineens bleef het kind staan, verschrikt: ‘Vader, wat is er?’ Heviger snelde de koorts door het gebroken brein van den man: vlug greep hij den knaap en, in waanzin's opperste vervoering, snoerde de keel samen tusschen zijn krampende vingers.

Zwaar en dood viel het kind uit de schroevende greep. In koortsende haast scheurde de man de kleederen van het tengere lichaam, sneed een breede kerf diep door het weeke vleesch. Eenen uitgerukten struik drukte hij in de rood-uitstaande holte.

Voldoening lag langs zijn gelaat.

Heen gegaan sliep hij tot ver in den middag. Als hij terug kwam

[p. 187]

in zijn tuin bij de zee, die spiegelde de gloed van den paarschen hemel, jubelde hij hoog van wijde vreugde.

Tegen den schrijnenden brand der late zon stond de roos stil en hoog, als een zondige hand, die de wraak af roept van den hemel. De waanzin had zijn triumfen gevierd, ging nu haastig heen uit de oogen, die klaarden.

Daar zag hij zijn kind en zijn dood. Onder de luide klacht van de geziene zonde wierp hij zich op het misvormde lijfje, sleurde de plant weg en wentelde kussend door het gestolde bloed.

Wild zwaaide hij het mes tegen zijn borst.

De zon was onder gegaan.

Stil en rood lag de roos, zegevierend in den gekomen avond.

Wilhelm Loeb