Vlaamsche Arbeid. Jaargang 6

[p. 161]

Eene wreede moordpoging
I

Den langen bangen nacht, had Leo liggen vechten tegen Madam Leermans' witten papegaai: hij stak zijne kokende oogen uit, trok de gele slastelen uit die de woede op zijnen kop deed rechtstaan, draaide hem, krassend wierookpotteken, bij zijne zwarte tong rond, keerde zijn oudewijfsneusbek onder te boven om het in zijne schorre keel te doen regenen en pluimde hem zoo kaal als een kieken aan 't spit. Maar hoe hard en ongenadig lang ook, hij zijne keel toehield, kon hij hem toch niet beletten ‘Gendarm, Gendarm!’ te roepen, met eene venijnige vrouwenstem die Leo, naar hem voorstond, nog onlangs ieverst el had hooren schetteren.

Als hij den leelikaard verfrommeld in zijnen zak wou steken, of op den mesthoop gooien voor evenveel, hoorde hij Leentje in de kamer naast zoo jammerlijk en hertscheurend snikken, dat hij het duivelsch beest vallen liet, voor hij stellig wist dat hij dood was of het toch besterven zou.

Was dat wel een vogel, en de drommel zelf niet?

Een oogpink later zat hij, zoo gezond als een bliek, tusschen twee gendarmen voor den rechter, wegens eerroof.

In het volgende tafereel - weer al veranderd zonder dat iemand wist hoe - beet hij Leo een stuk uit zijn vinger terwijl de jongen, hem onder water hield, om juist te weten hoe lang het een witte papegaai zonder asem kan uithouden.

En 't aardigste van al: Madam Leermans en had alleens nog geen kanarievogel, laat staan een papegaai!

[p. 162]

Maar zij zelve droeg gele bloemen op den hoed, en haar blik glarieoogde elk tegen, die betwijfelen dorst dat zij vrouw van conditie was.

Met een beetje goeden wil kon er van haren krommenden neus een bek worden gemaakt, en misschien wel niet in zwartheid, maar in kwaadsprekerij, moest het alle papegaaitong tegen de hare opgeven.

O die tong! Gisteren had Leo, die Madam Leermans' buitenkant al zoo vreesde, ondervonden hoe veel schrikkelijker nog, zij van binnen was.

Overtuigd dat hij en Leentje, hare dochter, het aardsch paradijs wisten liggen, dorst hij degene op wier schoonmoederschap hij aanlei, bekend maken met dat groot geheim. Ridderlijk als des konings zoon uit de vertelling, wiens liefde nog voor geen draak ging loopen, kwam hij den geduchten dorpel over.

Och erme! Had hij toch liever in een wolfijzer gestapt!

Hij werd nochtans in 't salon toegelaten, waar de gouden spiegel, de gouden pendule en den gouden luchter weerkaatste, waar die gemollige stoelen, de marmeren tafel, de zijden gordijnen, om ter kostelijks, over de conditie der Leermansen stoeften. Maar nog luidst van al pronkte aan den muur, 't portret van de meesteres, met zoovele goud aan geschilderd, dat de kram en de dikke koord langs achter er hunne volle vracht aan hadden. Daar schitterde zij, oogenschijnlijk in zijde maar feitelijk in conditie gehuld, met geleende lieftalligheid, geborgde gratie, met te zwart haar, te vinnige oogen, te roode lippen, haar door den schilder gegeven, in plaats van door Lieven Heer, mits vier honderd frank en de belofte van recommandatie.

Daar hong zij dus, eer eene schuldbekentenis dan een portret. Zij keek haar man aan en dat hij onder dien blik niet en bezweek, bewees al voldoende dat ook zijn portret niet natuurlijk en was.

De sul was kruidenier van afkomst en bestemming, kruidenier in bloed en uitzicht, kruidenier in zijne bakkebaarden, zijnen geopenden mond, in zijne bewegingen die nog altijd schenen iets te wegen te snijden te meten in te pakken en op te strijken. Zijne vrouw gaf hem een boek in de hand; 't was verkeerd, 't had moeten een schepper zijn. Zij trok hem eenen lakenen frak aan hoewel zij toch wel weten moest, dat zelfs van onder een ministerfrak zijn blauwe voorschoot zou komen uitpiepen. Zij deed hem stout in de oogen zien van al wie het salon binnenkwam, hoewel iedereen vertelde dat hij in niemands anders zien dorst dan in die zijner vrouw.

En in zoo een rijk salon, in tegenwoordigheid van twee Leer-

[p. 163]

mansen in vleesch en beenen en twee in olieverf, dorst Leo zeggen dat Leentje hem en hij Leentje geerne zag. Hij waagde het met zijn plaatsken aan 't ministerie, te dingen naar de hand van de eenige erfgename van al die conditie, van al die rijkeliensmeubelen, van al die huizen en loten en actiën en renten. Hij avontuurde het, te reiken naar al 't geen er te winnen is, met twintig jaar lang een verken te koopen in 't groot en het in 't klein uit te venten: met volle olie - en andere kannen in ledige flesschjes en glazen over te gieten met rijst en bloem en koffie en pëen op zulk eene wijze in den zak te doen, dat hetgeen er nevens was gevallen toch medewoog.

De jongen van Deraets zou het duur betalen! Madam had lang genoeg moeten vriendelijk zijn en lachen bij 't gerieven, al was 't ook maar voor een cent peper. Nu was zij rijk genoeg om onbeschoft te mogen zijn. Zij kon nu iedereen missen en zou het laten zien ook. Stikkend van opgeblazenheid en hooveerdij, had zij haar tijdens het onderhoud verlaagd bij 't wanhopig grijpen naar hoogachting, zich gemeen aangesteld bij 't betrachten van voornaamheid. Zij gaf te verstaan dat soort bij soort moest blijven, en zij niet was gelijk zooveel anderen, die zij uit groothertigheid nu niet noemen zou, maar die met hunne kinderen op de huwelijksmarkt leuren.

- Indien niemand van conditie op Helene afkomt, klonk haar sarrend woord, zal ik haar aanraden liever in een klooster te gaan, Mijnheer Deraet, ik spreek mijn hert rechtuit gelijk ik het meen en in mijne boter en heeft er nooit geen haar gesteken.

Vervolgens herinnerde, neen verweet zij Leo, dat zijne moeder een gendarmsdochter was, en zijn vader het toch maar tot knecht, laat staan meesterknecht, had gebracht.

Eindelijk was het eenvoudig tot twisten en schelden gekomen, tusschen den jongen die zijner ouders deftigheid niet en wilde laten beleedigen en het booze wijf dat zich zoo onhebbelijk tegen den verliefden knaap gedroeg, als kon hij het gebeteren dat voor eenen vollen bloemzak gelds er nog geene ons aanzien te koopen is.

Leo, dat moet toch hier gezeid, had haar tamelijk bits herinnerd, dat zij ook als meid naar stad kwam en zij en haar man het ook hadden moeten verdienen, met aan menschen zonder conditie, pruimensiroop en vreemd verkensvleesch te verkoopen. Zelfs teenenmaal buiten zijn humeur op den end, riep hij dat zijne moeder toch zoo goed was als spekken Mieke.

Hij had er zelfs iets bijgevoegd, in zijne overhaast om van alle hout pijlen te maken, dat hij maar wist van hooren zeggen en zeker best zou daargelaten hebben. Maar wat wilt ge: in drift slaat een

[p. 164]

mensch met 't eerste dat onder zijne handen valt, al was 't een eerden pijpensteel.

- O, had hij geroepen, dat ge renteniert dat weet ik wel Madam Leermans, 't staat immers op uw ondergoed gestikt L.V.R. Leermans Vaerenberg, Rentenier!

Nu kon er de jongen voor doen!

- Wat zegt ge daar, Mijnheer, klonk hare schetterende stem, zoudt ge dat als 't u belieft bij de policie durven herhalen Mijnheer!? Nu weten we eindelijk wie zulke stinkende leugens onder de menschen brengt, nu kennen wij de fenijnige lastertongen!

Hare onstuimige oogen, vol tempeest, rolden tusschen de twee mannen, niet wetend welk een 't eerst verbliksemd.

Zoo eene woede kon onmogelijk op éen slachtoffer gekoeld!

De arme L. Leermans namelijk, kreeg de volle laag van die kwade heks, tot honderd graden toorn gestookt op den gloeienden heerd, harer zoo licht ontbrandbare verbolgenheid! En dat alles omdat hij vredezuchtig had durven zeggen.

- Luistert eens hier Marie... laat ons niet opgewonden zijn.

- Gij zult u niet opwinden, lamzak, beet zij hem toe, ge staat daar als een Jan zonder Land, die niet weet langs waar hij open gaat. Gij laat uwe weerlooze vrouw, maar beleedigen en uitmaken, door den eersten den besten kwajongen, den eersten den besten tandvleeschlooper...

- Maar Marie toch, waagde de L. er enkel nog bij te voegen, zoo radeloos als den overvallen reiziger die met zijn zonnescherm een leeuw afweeren moet.

- In dien gij man in uwe plaats waart, zoudt gij uwe vrouw in haar eigen huis door het slijk niet laten sleuren of zijt ge soms tot akkoord met dat steegskensvolk en hebt gij het mee op mijn geld aangeleid?! Gaat dan maar gelijk aan, ik ben mans genoeg om alleen de bandieten uit mijn huis te houden.

Nu ontaardde 't in een vloed van gemeenheid, in eenen modderval van onbeschrijflijkheden: niet achter den toog van een volkswinkel bleek hare plaats, maar in kroeg of rusphuis.

De jongen zelve voelde zijne gramschap in afkeer verzwinden: wat moest hij Leentjes verlies als eene onmetelijke ramp aanzien, dat hij 't verwerven van zoo eene schoonmoeder eraan bleef verkiezen!

Maar die R. die rrrr zou gewroken worden. Zij rukte een soort legkas open even aristocratisch als 't overige van 't mobilier. Met volle handen nam er Spekken Mieke 't goed uit: onder- en boven hemden, baaien, borstlappen broeken van beide kunne.

[p. 165]

- Waar staat die R. Mijnheer, toon mij die R. leugenaar!...

Zij laadde maar voort uit, van langs om wilder en grammer. Op het laatst deed zij de bewijzen harer onschuld zoo driftig rond Leo 's ooren vliegen, dat niemand uitmaken kon of het als argument of als projektiel was.

Toon Mijnheer het lelleken van het hemd dat gij aan hebt, beet zij haar man toe, op dat hij er ‘zijne R’ kunne op lezen. En L. Leermans-Varenberg, die haast niet meer te vinden was, voldeed zoo gedwee en onderdanig dit eigenaardig bevel, als was het Leo 's moederlijke grootvader zelf die hem dat oplei, met al het gezag van zijne haren muts en kapleerzen. Zoo geducht was de V. Varenberg, gelijk ze daar stond, de handen in de heup, die klassieke houding van de vrouw op oorlogsvoet.

Daarop was Leo de deur uitgeloopen of langs 't venster de straat opgeworpen... met zekerheid wist hij het niet te zeggen en in den gemoedstoestand die hem thans beheerschte, kon dat hem ook bitter weinig schelen.

Korts daarop, na eene avondwandeling die hem eer opboeide dan bedaarde, ging hij te bed en begon er zijn wanhopigen strijd tegen den onbestaanden papegaai, die, hoe meer hij de zaak nadacht, hoe meer op Mad. Leermans bleek te gelijken die eilaas... al te zeker bestond!

(Wordt vervolgd)

René Vermandere