Vlaamsche Arbeid. Jaargang 6

[p. 104]

Oogstlied

Beatus ille, qui procul negotiis
Ut prisca gens mortalium,
Paterna rura bobus excercet suis.
Horatius.

De garven, volle velden frisch-ontmaaide,
Al duikend neer de reê-gebukte schoof:
- Eén blijde lust voor die in 't voorjaar zaaide -
Zijn fluistering van voedend zomerloof.

Wel vredig die deze arbeid heeft verkoren
En 't dulle zweet er smelte langs de zicht
En de ossen joeg, wiens ploegschaar sneed het koren,
En aar bij aar in bundlen heeft gericht.

O, gouden loon voor angsten - wrange zorgen! -
Een kalme lach om schaamlen, steedschen waan
Blijdt hem die wacht ten teedren voorjaarsmorgen
De zonnekus die rijpt het spichtig graan.

Gezegend hij die uit den trits van zangen
Ontbloeiend tot een weelge liederoogst
In 't hart de zomerklanken op mag vangen...
Schat niet een droef gemoed een lied het hoogst?

Frans de Prez