Vlaamsche Arbeid. Jaargang 6

[p. 105]

Van 'n jong onschuldig monnikijn

Er was 'n onschuldig jonge kind, en et werd gebracht in Sinte Bernards orde, opdat et zich niet met uitwendige dingen der wereld zoude bekommeren. En in dat klooster stond 'n schoon beeld van Onze Lieve Vrouwe op et hoog altaar. En daar had et jonge monnikijn groot genoegen in. En hij vraagde zijn meester, waarom dat die schone vrouwe op den outer stond. De oude monnik zeide, dat zij de dwalen en de boeken plag te bewaren, en op alle dingen plag zij toe te zien. Toen vraagde de jonge monnik, wie de jonkvrouwe te eten plag te geven of te brengen. De oude zeide: wie dat wilde, die mocht haar te eten geven.

En het jonge kind plag dageliks te besparen van zijne spijzen, en bracht et in de kerk voor et beeld. En hij zette et op et altaar, en ging uit het koor. En als hij dan wederkwam, dan was de spijze gegeten, en de schotelen waren gezuiverd.

En als et monnikijn het beeld warmoes bracht, dan vond hij de schotels zo schoon gemaakt, of ze gewassen waren geweest. Dat verwonderde hem, en hij zeide: ‘Lieve Vrouwe, deze schotelen zijn zeer schoon, en gij zijt niet besmet, noch ook hebt gij daar gij uw handen aan afvegen kunt. Gij zijt 'n heel zindelike vrouwe. Maar ik vrees dat gij dikwels grote dorst en honger lijdt. Maar lieve Vrouwe ik kan t niet gebeteren.’

En het gebeurde op 'n Kerstavend, dat bij de monniken onverziens gasten overkwamen, zodat et monnikske et beeld niets bracht dan droog brood. Toen zeide het kind: ‘Lieve Vrouwe wees wel tevreden, ik breng u anders niet als droog brood, omdat ons nu vreemde gasten overgekomen zijn, maar morgen is et hoogtijd, dan zullen wij dubbele portie hebben, dan zal ik et al goed maken.’

Toen sprak Maria Onze Lieve Vrouwe door et beeld, en zeide: ‘Morgen nood ik u te gast, dan zal ik hof houden.’

Toen zeide het kind: ‘Waar zult gij uw hof houden? Wij hebben u lange tijd te eten gegeven. En gij zijt arm, want gij hebt 'n naakt

[p. 106]

kindeken, en gij kunt hem niet 'n nieuwe rok kopen, waar is uw goed dat gij hof houden zult!’

Toen zeide Maria door et beeld: ‘Vraag oorlof van uw prior, wij zullen genoeg hebben.’

Toen ging et monikske tot z'n prior en zeide: ‘Vader wilt gij mij verlof geven? de vrouwe die in ons koor staat, die heeft mij morgen te gast genood.’ De prior zeide hastelik: ‘Zoon, is daar 'n vrouw in de kerk?’ want daar kwam nooit een vrouw in et klooster.

Toen zeide et monnikske: ‘Vader het is onze kosteres die op et altaar staat, die mij genood heeft.’

Toen de prior de eenvoudigheid van et kind hoorde, toen zeide hij: ‘Zoon, ik wil u geen oorlof geven, tenzij dat ze mij mede te gast noodt.’

Toen ging et monnikske heel bedroefd weder in et koor, en zeide: ‘Lieve Vrouwe, mijn vader de prior wil mij geen oorlof geven tenzij dat ge hem mede nodigt. Maar noodig hem niet, want gij zijt 'n arme vrouwe, en onze prior is groot, en hij kan veel eten.’

Toen zeide Maria door de beeltenis; ‘Zoon, zeg uw vader de prior, dat ik hem mede nodig, en dat hij zich bereide morgen te tertieëntijd, dan zult gij beiden tot mij komen.’

Toen ging et monnikske naar de prior, en zeide hem dat. En de prior was zeer verblijd, en hij zeide tot et kind: ‘Bereid u want morgen zult ge sterven.’ Toen zeide het kind: ‘Waarlik vader? sterven? mij is aldus niet gezeid, maar wij zijn ten gastmaal genood.’

En des morgens toen de priem uit was, toen hield de prior z'n broeders 'n sermoon, en deelde hun mede, hoe dat hij met het jonge monnikske tot et hoge feest zouden opvaren. Toen de monnikken dat hoorden, toen waren zij bedroefd, omdat hun vader sterven zou. Maar zij waren verblijd omdat hij tot de eeuwige vreugde ging varen.

En zij bereidden zich. En toen men de tertieën begon, en men de hymne zong, toen gaven zij de geest, en zij voeren met blijdschap tot et eeuwige feest in et eeuwige leven, daar hun Onze Lieve Vrouwe Maria 'n eervol gastmaal had toebereid.

H.W.E. Maller.