Vlaamsche Arbeid. Jaargang 6

[p. 41]

De Ivoren Fluit
(Vervolg)

En de dagen wentelden leeg en kleurloos over heur hoofd want hij stierf nog niet.

En de herfsttijd woeì aan met wind en smerigen regen. De deuren en vensters gingen dicht en Baldwienus speelde 's avonds voor zich alleen, met de voeten in den oven van zijn ronkende stove, zoodat niemand het hoorde. De begijntjes zaten vredig in den gouden lampen-schijn de legenden der heiligen te lezen.

En de winter kwam en Baldwienus leefde nog. Symforosa verdubbelde heur ijver in 't bidden, droeg communies op in deze intentie, hield noveen na noveen, maar 't korte niets... Ze begon soms te wanhopen en dacht dat God heur verliet. Elke dag bracht heur felle onrust aan en de drift naar het speeltuig knaagde danig aan heur hart dat ze er mager van werd.

En de Lente joeg den Winter uit het land en pintte groene paerels op de zwarte takken en weefde jonge bloemen in het teere gras. Het goede weer en de open avonden gingen herbeginnen en Baldwienus zou weer in zijn hofken onder zijn bloeiende, manke appeleerken de heilige liederen laten stralen!...

Symforosa huiverde als ze er aan dacht!... Hij moest dood! dood! vóór dien tijd!... hij moest weg!... zij moest de fluit hebben!.. En ze peinsde veel aan de dood.

Ze hoorde vertellen hoe Marieken Vlimeria gestorven was nadat ze lindenthee uit een koperen potteken had gedronken... Men moest voorzichtig zijn met koperwerk, meenden de zusters... Daarin vond Symforosa licht... Als Baldwienus in 't koperen emmerken zijn middageten halen kwam keek ze angstvallig elk spleetje na of er geen groen te bespeuren was... En ze was blijde als er zuurkool opgediend werd aan den middagdisch want dan kreeg de simpele van over de deur ook zuurkool in 't emmerken en dat beet het groen uit het ko-

[p. 42]

per... Er was dan groen in 't vaatje.... maar lacy 't en deerde Baldwienus niet!...

De dagen lengden merkelijk. De kastanjeboomen prijkten met een weelde groene kuifjes in 't purpere takken-gewei. Het blauw des hemels wierd dieper en reiner... God wat werden heur die lengende dagen een marteling... elken avond kon Baldwienus zijn spel hernemen... en zij die zoo gehoopt had... God! och God!...

Paschen naakte. Op dien heiligen dag zou men het zes-honderste Paaschfeest vieren verloopen sedert de stichting van 't Begijnhof. Er zou een plechtige mis gezongen worden, een processie zou uitgaan en vijftien begijntjes zouden in den heiligen stoet de vijftien mysteriën verbeelden, elk gedoscht en gekleed naar zeer kristelijken zin.

En op een vroegen morgen toen de vier zusters, gebogen over hun kantkussen, de nakende feestelikheden bespraken, kwam menheer Pastoor met een welgezind gezicht het huizeken in. Hij groette vriendelijk, schoof zijn bril fijn en monkelend bekeek hij over de glazen heen, het zustertje Symforosa.

- Ja, ja, zei hij, zusterke Symforosa ik heb u uitgekozen om in de processie het mysterie der kroning onzes Heeren Jezus Kristus te verbeelden. Ik heb een doornenhoed laten maken met bloed er aan. Een purpere mantel zal om uw schouderkes hangen en in uw handen zult ge dragen een riet... Dat zal schoon zijn Symforosa... waarachtig... En ik heb nog iets bepeinsd... In de hoogmis zal Baldwienus eenige schoone liederen spelen en gij zult ze begeleiden... heel, heel zachtekes begeleiden op uw orgel... gij kunt dat Symforosa... Dat zal schoon zijn!... schoon!... niet waar Zusters?...

De goede man lachte genoeglijk en de drie zusters knikten instemmend.

Maar Symforosa keek niet op... o 't was of heel het huis stortte op heur neer... God!... Ze hield den adem in, kneep de oogen dicht om de tranen tegen te houden... sloeg de handen op heur hart om den wilden slag aldaar te bedwingen... Zoo bleef ze stil een stond bedenkend het groote leed dat heur trof... Zij zou door heur spel Baldwienus' roem nog moeten vergrooten!... Het was te schrikkelijk... te schrikkelijk!... o... wat een pijniging! wat een pijniging!... Toen viel ze snikkende op tafel en borg het schokkende hoofdje in heur armen...

De pastoor keek toe, goedig, en hij meende dat ze schreide van hoog en innig geluk:

- Hou u sterk, zuster Symforosa... want schoon zal u dien dag zijn...

[p. 43]

Hij ging heen alsdan.

De dagen draaiden verder en goten veel regen en hagel op de aarde zoodat Baldwienus niet spelen kon 's avonds in zijn hofken.

Symforosa sprak niet meer en bleef op heur kamerken biddend voor de dood van den simpele.

Op Goeden Vrijdag bracht de meid van menheer Pastoor heur den purperen mantel, de doornenkroon en het riet. Ze smeet alles op den grond en stampte op den mantel. En in den laten achternoen als de andere begijntjes ter Donkere Metten waren liep ze de natte vesten op en af, knagend aan heur groote leed. Dien nacht sliep ze niet.

Als een waaier van vloeiend licht vulde de morgen den smetteloozen hemel. De Paasch-klokken luidden in vollen zwier de vroege zon tegemoet en 't Begijnhof ontwaakte wit en rein uit den zwarten nacht. De jonge Lente woei zoete geuren over het land.

Symforosa had het morgenlicht in het Oosten grooter zien worden... Het licht deed heur pijn en de zonneschijn was als een stijgend vuur om heur hert want vandaag kwam de groote vernedering!

En terwijl ze te communie ging tusschen de andere zusters, bad ze vurig den Heer dat Hij met zijn almachtige hand heur den fellen slag van heden sparen zou... Hij moest medelijden hebben met het arme bruidje van zijn lieven Zoon!... ze zou beêwegen doen en vasten en bidden... God! ze zou de felste verstervingen met gelatenheid verduren als Hij Baldwienus in de hoogmis maar niet spelen liet!...

Maar er roerde niets en de uren gingen hun gewonen gang... Weldra zou den dienst beginnen... De kerk zat in feestelijk gewaad vandage. Aan de grijze pilaren pronkten bonte, goud-bestikte vlaggen met rijke edelsteenen bezet en onder de schemerige gewelven golfden groene guirlanden van kapiteel naar kapiteel. In het koor gloeiden pyramiden van vlammende keersen die het gouden hoog-altaar deden schitteren als een brandende braambosch.

Symforosa zat gebogen vóór heur klavier op 't oxaal. Heur asem ging snel en diep als van iemand die sterven gaat en ze moest telkens met geweld den krop doorslikken dien het verdriet in heur keel wrong.

Er kwam veel volk naar de mis.

De zeven begijntjes-zangeressen kwamen een voor een naar boven en ten slotte ook Baldwienus met de fluit onder den arm...

Symforosa schrok als ze hem zag nadertreden... Ze wenschte dat een plotselinge lamheid zijn armen treffen zou... dat hij stik-dood viel... God! hoe wreed! hoe wreed!... daar stond heur ongeluk

[p. 44]

en zij zelf moest het naar zich toetrekken door een stille begeleiding... Ze had willen dood zijn... dood voor eeuwig...

Waarom was ze niet thuis gebleven... Ze had vertrouwen gehad in Gods hulp... en nu zat hij daar toch, Baldwienus en zij moest spelen!... Ze wierd toornig op zich zelf!... Waarom die pijn!... God! waarom!...

Een wanhopige razernij kolkte op in haar. Er was toch niets aan te doen... Welnu dan... Ze zou haar toorn eens botvieren... En daar de drie priesters in een blauwe wierookwolk en omkranst met belgerinkel vóór 't altaar verschenen, botsten opeens haar witte handekens als twee tijgersklauwen op de kreunende toetsen van 't klavier en de donderende bassen daverden als de stem van een toornigen God door de schuddende kerk. De begijntjes zongen dan, maar hun stemmekens versmoorden in 't felle geronk en zij luisterden niet naar Symforosa, want ze dachten alleen aan hun Heer die opgestaan was uit de aarde en hun zoete zieleke steeg ten hemel in hun nederige lied...

Symforosa hamerde voort met razend geweld als had ze de orgel door het zwoegende gebruis willen doen uiteenspringen in duizend spaanders...

Zoo ging de mis voort tot er een stilte viel van orgel en nonnenstem...

Baldwienus zou nu spelen...

Een begijntje deed hem teeken... Hij schrikte evetjes, keek verbauwereerd rond... bracht de fluit aan den mond look de oogen en zonder Symforosa te verwittigen blies hij lijze...

Heerlijk als de honing-zoete stemmen van duizend nachtegaals, rilde het wondere lied door de ademlooze kerkbeuken. Het deinde mijmerend als de zee in den zomer, klom warm als een gouden vlam tot diep in den hemel en kwam dan weer naar beneden gegolfd, heel laag waar het was als een lentewind in 't jonge riet...

Symforosa schrok geweldig. Ze snakte naar asem... maar wonder! als betooverd door het klare spel vergat ze haar eigen leed en meegevoerd, gansch bedwelmd door de heldere muziek, zochten haar frele handekes onwillekeurig de zachtste toetsen en stuwden uit de hooge pijpen fluweelen toontjes die als blauwe vergeet-mij-nietjes om het spel van den simpelen kransten...

De menschjes in de kerk draaiden het hoofd naar 't oxaal, gansch verwonderd door die ongewone fluit-stem en ze werden zoo megesleept dat ze niet meer lazen uit hun getijde-boeken maar de hoofden geheven, vooruit staarden als in droom. Zelfs de priesters schenen te

[p. 45]

luisteren, hunne bewegingen voor het altaar werden trager en een diaken wendde een oogenblik het hoofd, om naar boven te zien.

Symforosa zag dat en ze ontwaakte plots uit de betoovering... Ze keek rond, trok heur handjes terug en wierd heur toestand bewust... God! Baldwienus' spel! wat had het uitgewerkt op 't devote begijnhofvolk dat daar roerloos en vast met mond en oogen wijd open nu te luisteren zat!... Dat was bij haar nog nooit gebeurd... Nu was ze voor goed op den achtergrond... de mindere, de niets-waardige orgeliste!... De orgeltonen vertrilden in de kerk maar hoog en rein als de jonge zon in de smettelooze lente-lucht straalde het mystieke lied van Baldwienus...

Symforosa lei heur lange handekes op heur gelaat en snikte...

Het lied was te schoon om lange te duren en na een lochte stijging rondde het zich af en stierf uit in een dalende trilling... Er hing een plechtige stilte in de grijze kerkbeuken...

En de begijntjes zongen voort met hun arme stemmekes de latijnsche psalmen en Symforosa speelde traag en stil als een zeer oud mensch dat uitgeput is, terwijl de menschjes in hun kerkboeken zich terug naar hun God keerden nog bedwelmd door het zoete lied van Baldwienus...

Zoo ging de mis ten einde. En de processie zou uitgaan.

Bij zuster Goedele werd Symforosa gekleed en daar ze een zeer droef gezicht had, zoo moe! alsof ze sterven moest, was ze een zeer schoon beeld van smart. Ze stond bij de vier andere begijntjes die ook droeve mysteries verbeelden. Het was rond haar een gewemel van witte maagdekens met vlaggen en korvekes vol gouden bloemen, van ouwe pekens, van strenge Heeren die flambeeuwen droegen, van kwezeltjes in zedige kleederen met het blauwe congregatie-lint aan den hals. De muziekanten stonden gereed en hun koperen instrumenten schetterden in het felle licht.

De zon spetterden heur zuiverste goud op den bonten stoet en de purpere en roode banieren waren als vlammen die laaiden over de hoofden der vrome luidjes. De lucht zinderde van 't bronzen gelui der klokken.

En als menheer Pastoor, dragend de gouden remonstrantie als een kroon van levend vuur, in de violette schaduw van 't blauwe baldakijn, uit de kerk kwam, omgeven van zingende priesters en koraaltjes die hoog de wolkende wierookvaten zwaaiden, hieven de muziekanten een trage feestmarsch aan en zette de lange processie zich in beweging, tusschen een dubbele haag nieuwsgierige menschjes... Symforosa ging wankelend in de rij der vijftien mysteriën, purper be-

[p. 46]

manteld, den doornenhoed op het witte kappeken en een stijve riet in de saamgevouwen handen... De marteling ter kerk was nog niet pijnlijk genoeg geweest! nu moest ze Jezus-Kristus verbeelden die haar niet verhoord had!... Ze liep als een die dronken is, strunkelend over de straatsteenen, den kop op de borst...

Maar als ze aan 't Vagevuurstraatje kwam zag ze Baldwienus zijn domme kop uit 't vierkante zoldervenster toekijken!... Dat was een stamp op heur hert! Ze slaakte een gil en stortte bewusteloos voorover op de steenen...

Gedienstige menschjes namen heur op en droegen heur naar heur huisje, alwaar men heur het gezicht heeft gewasschen met azijn en fijne olie.

En alsof er niets gebeurd ware, ging de processie voort met de 14 mysteriën.

De lente-zon steeg hooger in de lucht. De bloemen wemelden als felle schittersteenen in het volle groen. De vogelen dresten hun liederen lijk klare watergeuten over het land en zoete geuren hingen allerwegen.

Symforosa heur hert was huppelend in heur borst, want Baldwienus had sedert den dag van Paschen maar eenmaal gefloten in zijn bloeiende hofken en ze zag, als hij 's noens om eten kwam, hoe zijn gezicht bleeker en bleeker en zijn schommelend lijveken magerder en magerder werd, en hij bijna niet meer op zijn beenen kon staan. Hij was ziek en ze zag het met welgevallen aan. De Heer had haar dan toch verhoord!... De hoop leefde in heur en ze bad inniger om de rasse dood van den simpele...

's Avends liet ze heur venster open en ze lachte genoeglik bedenkend het groote geluk dat ze smaken zou als de menschjes naar heur spel zouden komen luisteren! en zij hen God zou laten zien! zoo schoon en luisterrijk gezeten in den diepen hemel! en zooals zij Hem gezien had in Baldwienus zijn keukesken... Ze verkneukelde zich aan dat nakende geluk...

En zie op een zekeren dag kwam de simpele niet op 't middaguur. De drie zusters-begijn stonden versteld... zou hij ziek zijn? Symforosa lachte inwendig want God had heur verhoord... En ze liep met rappe voeten 't straatje over naar Baldwienus.

Hij lag te bed met een kop rood als vuur. Hij hijgde snel en vroeg om drinken als hij Symforosa zag. Ze gaf het hem en daar ze bemerkte dat het einde nakende was dierf ze vragen: Baldwienus, hoe zijde gij zìek geworden?

[p. 47]

Hij haalde diep adem en de dekens golfden over zijn lijf: In gracht gevallen Zuster Symforosa... kou gekregen en nog meer kou...

Hij lag met een felle koorts. Ze knikte hem toe: ‘Het zal wel beteren Baldwienus’. Daarmee was ze het huis uit en droeg de mare bij de andere zusters. Hoe vlug liep ze niet... Nu zou de fluit de hare worden, de hare!... en zij zou ze bespelen! zij zou weer geëerd en geacht worden! en men zoo meenen dat ze heilig was vermits ze God liet zien!...

In een ommezien was het lage kamerken gevuld met bange begijntjes die geknield rond het ziek-bed luidop oude gebeden murmelden. De pastor kwam en diende den zieke het Heilig-Olijsel toe, want daar hij onnoozel was en communiceerde hij niet.

Baldwienus lag met gesloten oogen en hij kreunde dof. Zijn buik ging op en af.

Den heelen achternoen bleven de begijntjes er bidden en Symforosa smeekte God het zieleken van Baldwienus in de hemel-gaarden te planten. Ze hoorde zijn asem korter en dieper worden en ze tuurde soms naar 't lage schapraaiken alwaar de ivoren fluit geborgen was.

Tegen den avond begon hij te snikken. De gewijde kaarsen werden aangestoken nevens 't hoofdeind en de Pastoor bad de litanie der Goede Dood en allen antwoordden in koor. Baldwienus lag steeds met de oogen toe. Maar ineens in 't midden van 't gebed hief hij den vurigen kop uit de witte kussens en vroeg met doffe stem:

- Symforosa, geef mijn fluit, mijn fluit!...

Symforosa sprong recht, haalde ze met vlugge handen uit het kasken en gaf ze hem:

- Als 't u belieft, goede Baldwienus...

Hij bracht ze traagjes aan den mond, blies er een schoonen ronden klank uit... maar dan vielen zijn armen weer terug...

Hij zuchtte.

- Ik kan God niet meer roepen... Ik zal zelf naar Hem gaan... God is zoo schoon! zoo schoon!... Symforosa hier is de fluit... Gij zult God zien, Symforosa!

Ze nam ze uit zijn handen en prangde het speeltuig vast tegen heur boezem als een kostbare, lieve schat... Ze hield haar geluk, ze hield haar geluk nu!... God! wat sloeg heftig heur herteken van blijdschap!...

Ze hoorde niets meer, niets meer, en ze weende stillekens.

De pastoor las voort het onderbroken gebed:

- ‘Verlos Heer! de ziel van uwen dienaar, zooals gij Henoch en Elias van de gemeene Dood der wereld hebt verlost!...’

[p. 48]

En Baldwienus heeft zijn zieleken uitgeblazen en 't is recht naar den hemel gegaan.

Hoe gelukkig was Symforosa niet dien avond, als ze alleen op heur kamerken was en de ivoren fluit in heur handekes wegen liet. Ze had de lang gewenschte fluit nu en in 't groote geluk van dezen oogenblik verging heur vroeger wee en leed.

Ze had zoo'n diepen lust eens eventjes te spelen maar en de fluweelen muziek door de blauwe avondlucht te laten slieren om God te zien zooals ze Hem eens gezien had! Maar 't was verboden muziek te maken op 't Begijnhof zoolang een doode boven de aarde lag. Het jeukte in haar van begeerte om een zoete lied te slaan... één toontje! één enkel klankje!... ze mocht niet!... En om aan de zondige lust te weerstaan kleedde ze zich haastig uit en kroop heur witte beddeken in.

Doch slapen kon ze niet... oje! Ze draaide zich heen en weer en keek gestadig naar de fluit die lijk een streep klaar licht op heur bidstoel te blinken lag... die wondere fluit!...

En ze tripte weer heur koetse uit nam het speeltuig in de handen en streelde het... Had ze nu maar kunnen spelen... één toontje één enkel klankje... en dat in den nacht... Niemand zou het hooren... men zou denken dat het een nachtegaal is die droomt... En met een zoete mondje blies ze er in en een schoonen klank, lijk een gouden zaad, barstte open in den wegende donkerte... Hoe schoon!... hoe schoon... Maar ei... ze liet een schreeuw... liet het speeltuig vallen en sloeg wild de handen in de haren... Dáár, vóór haar venster, als door dien toon opgeroepen, stond reuzegroot in den nacht den bleeken kop van Baldwienus-dood. Zijn groote oogen keken heur verwijtend aan en de purpere mond opende zich en sprak lijze:

- ‘Symforosa, nu ik dood ben weet ik dat gij het zijt die mij doen sterven hebt... Waarom hebt gij dat gedaan, gij Symforosa!... o! wee u!...’ En dan verdween hij als bij bliksemslach.

Symforosa meende om hulp te roepen maar heur keel bleef toegeklemd en geen klank kwam er door. Ze stond roerloos als een steenen beeld. En ze besefte de waarheid.

Zij was de schuld van Baldwienus dood. Zij had voor zijn dood gebeden, gebeeweegd, gevast en geboet. Zij was een moordenaresse... Zij had hem gedood door heur gebed, door heur gestadig denken! door heur fellen haat! en zij was zondig voor den Heer!...

Die gedachten sneden als vlijmende messen door heur hersenen en heur hert kromp ineen van schrik...

[p. 49]

Ze viel plat neer op 't kouwe plankier en ze snikte... Zij was moordenaresse en zondig. Er was geen vergiffenis meer voor haar. Zij had gecommuniceerd terwijl heur moord-gedachten hun trage werk deden, zij zou de hel in!...

En ze kruivelde over den grond en sloeg de handen in 't gezicht vol afschuw voor zich zelve!... Ze had gezondigd tegen den Heiligen Geest en daarvoor is er geen vergiffenis!...

Zoo heeft ze daar gelegen den heelen nacht als op een droomenbed, snikkend, bloot gewroeteld. Ze dierf niet opzien uit schrik voor het spokige hoofd van Baldwienus en slechts als het arme licht van den vroegen morgen onder haar armen gleed en heur tranende oogen streelen kwam, wierd ze rustiger en voelde zich ietwat gelaten in heur allerdroefste lot... Heur heele leven, dat zoo schoon moest zijn nu ze de heilige fluit bezat zou zijn een durende doornenkroning maar dat lacy! geen verlossing zou vinden in het eindelijke kruis!! Twee dagen van eindeloos verdriet kropen traag als slakken over de roode en blauwe daken van 't Begijnhof. Den derden dag werd Baldwienus begraven en er werd vroom gebeden voor zijne ziele-zaligheid. Symforosa kon niet meer bidden!... 't was nutteloos!... En alle begijntjes knielden neer in 't gras wanneer men, op 't kerkhof, in 't hoeksken nevens de sakristij, Baldwienus in den put liet zinken. En ze weenden alle. Symforosa knielde niet. Ze draaide zich om en liep naar huis alstoen, alwaar ze neerviel als een aardekluit en in angstig snikken losbarstte.

De eerste vrijdag van de maand naderde. Ze zou te biechten moeten gaan!... Ze ijsde als ze er aan dacht!... Ze wenschte liever dood te vallen dan heur groote schuld kenbaar te maken!... God! wat waren heur de dagen een martelie!... Kon ze maar boete doen! en vergiffenis verhopen!... Het was toch onmogelijk...

Maar er kwam een plotselinge licht in heur hert als ze onder het lof de Pater - die een preek hield over den H. Paulus - hoorde zeggen dat van alle zonden absolutie te krijgen was, hoe groot of hoe zwaar die ook zouden mogen wezen als er maar berouw was en den wil van boetedoen...

Wat was ze blij, Symforosa, toen ze dat hoorde... hoe snel vloot heur bloed... ze had het kunnen uitschreeuwen van vreugde... Ja! ze zou boeten! boeten! heur heele leven als er maar 'n greintje hoop gegeven werd terug den schoonen hemel te kunnen winnen... Ze zou heur moord gaan biechten... niet aan menheer Pastoor... Jesses! neen! maar aan een Pastoor in een vreemde stad, een die

[p. 50]

haar niet kende... Ze was zoo blij van harte, nu ze uit de Duisternis weer helle den hemel zag blinken!...

En 's anderensdaags trok ze van 's morgens-vroege naar een stille stad die ze gelegen wist aan de zee en ze biechtte hoe ze gebeden had voor de dood van een armen simpele, Baldwienus genaamd, opdat de ze fluit zou bezitten waarop hij heilige liederen speelde. De oude biechtvader vermaande heur streng zulke booze gedachten te hebben en hij legde heur een groote boete op. Maar hij troostte haar glimlachend en zei dat ze zich van Baldwienus' dood niets aan te trekken had. God is veel te goed alsdat hij onze slechte vragen zou inwilligen. Hij berispte heur nog eens, herhaalde de boete en gaf heur den zegen.

Ze had kunnen dansen van blijdschap toen ze door de zomer-velden huiswaarts keerde. Wat een geluk!... Ze was geen moordenaresse! ze had den hemel niet verloren en ze had de fluit nog, de heilige fluit van koning David!...

En dien zelfden avond nog speelde zij.

Het deemsterde over 't Begijnhof en op de witte geveltjes lag de rozige gloed der ondergaande zon en de vensters laaiden als purpere vuren. Vogels kweelden heerlijk in de stille hovinkjes alwaar geurige dampen stegen uit de roode en geele bloembedden. De begijntjes zaten voor hun deurken en ieder droeg den vrede van den avond in zijn oogen. Ze praatten stillekens over de Heiligen en de dingen van den dag.

Zuster Goedele kwam naar Symforosa geslenterd en vroeg met een nieuwsgierig gezicht wat de woorden van Baldwienus wel bediedden toen hij sprak van ‘God zien’. En zuster Symforosa vertelde alles.

De begijntjes luisterden aandachtig en sloegen hun handen saam van danige verwonderinge... die Heilige Baldwienus toch...

En ze vroegen alle te gare, nijgend hun kappeken naar Symforosa:

- Kunde gij dat ook Zuster?

En zij, fier, bewust van heur wondere macht en gelukkig weer de eerste te mogen zijn, antwoordde triomphantelijk:

- Ja! ik kan dat!

Ze smeekten te gare:

- Doe het dan, Zuster Symforosa!...

En ze haalde de ivoren fluit en ze dacht niet aan de woorden van menheerken Valentinus den eremijt.

Ze stond in heur hofken wachtend tot er stilte kwam tusschen de begijntjes, die vóór het hekken stonden.

En ze zegde:

[p. 51]

- Denkt allen aan God! en ik zal u God laten zien.

Ze look de oogen en stelde zich God voor zooals ze Hem gezien had bij Baldwienus. Ze bracht de fluit aan den mond en blies een lied dat rein van klank was en zeer schoon. En zie! een roze wolk omhulde de luisterende begijntjes, scheurde open en in de diepste diepten van den hemel zagen ze allen God in de reiën van engelen en Heiligen, met het duif ken boven zijn schitterende hoofd en het zoete lammeken aan zijn voeten...

De begijntjes weenden van geluk...

Maar plots bemerkten ze hoe de purpere oogen van den Heer der Heeren door hun goud-omrande kassen rolden en zich vestigden op Symforosa. Hij bracht de subtiele witte hand aan het hart, trok een gloeiend pijlken uit zijn borst en slingerde het met een grootsch gebaar naar Symforosa.

Het bliksemde en het visioen sloeg weg.

Er rukte een snijdende gil door de stille lucht en daar stond Symforosa als een brandende braambosch in heur deurgat.

De verschrikte begijntjes drumden weg en huilden als de wind.

En zusterken orgeliste brandde tot een boopken zwarte assche waar een blauwe vlammeken boven wiegelde. De fluit blankte in het gras. In een ommezien was het hofken ledig en door de straatjes van 't begijnhof liepen de schreeuwende begijnen als zinneloozen naar hun grijze herderken om hem de schrikkelijke mare te brengen. Menheer Pastoor kwam bij, men vertelde hem alles, maar hij kon er geen kop aan krijgen. Hij schudde het hoofd stak den wijsvinger omhoog en sprak:

- Laat ons bidden voor heure ziele-zaligheid. Zij heeft God willen zien en wist niet dat er geschreven staat ‘Wie God wil zien moet sterven.’ En alle zusterkes die daar nog stonden-knielden neder en baden voor Symforosa. En de late zon goot een rooden gloed op dit innig gebed. Menheer Pastoor heeft de assche op een zilveren schotel gekeerd, de ivoren fluit opgeraapt en is naar huis gegaan.

En niet een begijntje wist dat ze, het volgende jaar op Asschewoensdag een zwarte kruisken op hun voorhoofd droegen dat was van Symforosa's assche.

Van Palmenzondag tot Beloken
Paschen in 't jaar O.H. 1909.

Felix Timmermans & Frans Thiry