Vlaamsche Arbeid. Jaargang 6

[p. 31]

De Kapel van den Duivel
Eene Legende

Dit is de avonture van den Duivel en den Heilige.

Ik zal ze u maar eenvoudig vertellen, juist gelijk ze mij een paar dagen geleden een oude herder vertelde, die, terwijl zijn schapen op de helling van den heuvel graasden, uitgestrekt te rusten lag in het lommer.

In dien tijd, begon de oude herder, predikten de Duivel en de Heilige, elk op hun manier, in ons hopland. In onze schoone streek gingen hun zaken tamelijk wel vooruit; ze bekeerden alhier en aldaar, de een voor den hemel, de ander voor de hel.

Op zekeren keer nu, tegen den avond, kwam de Duivel den Heilige tegen, op dezelfde plek waar we hier nu zitten: de Heilige als heilige gekleed, gemijterd, gekroond, verguld en met zijn staf in de hand; de Duivel zwart als een kole.

- ‘Dag, Heilige!’

- ‘Dag, Duivel!’

- ‘Kom, sprak de Duivel, laat ons hier wat rusten. Het uitzicht op de helling is prachtig, en de frissche wind waait ons tegen.-

Er groeide daar wat droog mos; de Duivel en de Heilige strekten zich gemakkelijk uit om wat te kouten. De zon hong, gelijk een rooden bal in 't westen; heel de lucht aldaar zat koperachtig en was behangen met dunnen smoor, omleegewaards; nog een halve stonde, en 't zou zonondergang zijn.

- ‘En nu, Heilige, hoe staan de zaken?’ begon de Duivel.

- ‘Nog al wel, gaf de Heilige terug. Nu en dan komen er kwâ dagen: maar alles ingezien, op 't ende van 't jaar heb ik toch reden om mij te verheugen.

- ‘Dat doet me genoegen! zooveel te beter!’

- ‘Deze maand heb ik zelfs middel gevonden om mij een

[p. 32]

kapel te bouwen. Ze is nog wat klein, maar voor een begin en is 't zoo slecht nog niet. Voelt ge geen lust om ze eens te zien?’

- ‘Met alle genoegen, als 't niet te ver is.

- ‘Zoo, laat ons dan maar gaan, wij zijn hier al te lang aan 't praten’ stelde de Heilige voor.

Door de kromme wegen van een groot woud gingen zij en kwamen in een uitgestrekte woestijn. Beneden en tenden de woestijn lag een hooge en lange berg, waar zij dwers over moesten.

- ‘Maar 't is in den hemel, dat gij woont?’

- ‘Neen, 't is eenvoudig boven op den berg. Van verre ziet men den toren uitschieten, en als ik mijnen zegen uitdeel, dan strekt hij wel twintig mijlen in de ronde.’

Alzoo redekavelende en nog een eindeke gaans, kwamen ze aan de kapel.

- ‘Hoe schoon! hoe prachtig!’ riep de Duivel al loerend door 't sleutelgat, want om de wille van het wijwater, en dorst hij niet binnentreden. ‘De banken zijn splinternieuw, de muren versch met kalk gewit. Ik wensch er u geluk over.’

- ‘Ge zegt dat op zoo'n toon!...’

- ‘Hoe zoudt ge willen dat ik het zeg?’

- ‘Bij u is 't dus beter?’

- ‘Wat grooter, dat is alles.’

- ‘Laten wij gaan zien’, meende de Heilige.

- ‘Op een voorwaarde, sprak de Duivel: eens binnen, moogt ge het kruisteeken niet meer maken. Uw kruisteekens brengen ongeluk over de stevigste gebouwen.’

Nauwelijks was hij uitgesproken en had de Heilige dit beloofd, of een vuurwagen verscheen; en zoo vlug als de wind, zonder maar iets te kunnen zien van den weg, werden ze overgebracht naar 't kostelijkste paleis der aarde. Alle schatten van onder de aarde waren daar verborgen. Veel beelden ook uit de Grieksche en Romeinsche sagenwereld, en wie daar kennis van had, wist, dat het Venus was, de blanke uit het zeeschuim; Diana, vol gracie en wijsheid; Jupiter met vertoon van steenen bliksems en Apollo met zijn klanklooze lier.

- ‘Wat dunkt u ervan?’ sprak de Duivel.

- ‘'t Is prachtig bovenmate! meende de Heilige. 't Is schoon hier, 't is schoon daar, 't is schoon links, 't is schoon rechts.

Terwijl hij zoo sprak, wees de Heilige met de hand naar de vier hoeken van het paleis. Op die wijze had hij, zonder aan zijne belofte te kort te komen, het kruisteeken gemaakt. Op denzelfden oogenblik stortte gansch het gebouw ineen. De Heilige die voorzichtigheidshal-

[p. 33]

ve aan den ingang was blijven staan, kwam er ongedeerd van af; de Duivel, onder de puinen begraven, was nog overgelukkig zich in zijnen ouden vorm van serpent te kunnen herscheppen, om zich van onder de rotsklompen te redden...

De twee kapellen, die van de Duivel en den Heilige, bevinden zich nog ginder op den berg en nog goed zichtbaar, - besloot de oude herder.

En hij wees mij op de zijde van de rotse een eenvoudige kapel, gebouwd aan den ingang van een grot, die ik nog bezocht had, vooraleer ik er de legende van kende, en die, met hare wankelende kristallen wanden en ondoordrinbare gangen, inderdaad de gedachte nog kon doen herleven aan een tooverachtig ingestort paleis.

Victor van Dievoet.