Vlaamsche Arbeid. Jaargang 5

[p. 425]

De Bode

De wijn druipt stil van tafel af. Het dagen
Slaat grauw en kil tegen de ruiten aan.
Mij dwong het uur, dat ratelend is geslagen,
Een wervelend gemijmer na te gaan.
Tot dischgenooten had ik uitgekozen
Die daar ternederstaren en verdoofd
Geen taal meer geven. Als een krans van rozen,
Vol doorns, trilt mij een droomenkrans om 't hoofd.
Ken ik die vreemden? Neen. Uit open monden
Vlood overluid de wei van hun gemoed.
Hun lippen spoken als de roode wonden
Van de gevallenen uit een oorlogsstoet.
Zij kruisten lang rond 't vlammend vuur, ontstoken
Met wat elk hunner gansch de ziel vervult.
De vlammen zijn vergaan en 't oog geloken,
Slaat in zichzelf elk ga wat elk verhult.
Tanend en traag traanoogen alle lichten
En nergens klinkt tot welkom een geluid.
Slagschaduwen, gelijk onpluize wichten
Gebocheld, slibberen hoek in, hoek uit.
Het oude leed welt op. 't Duidt nieuwgeboren
Met zwaar gehamer mij zijn wederkeer.
Zoo wiegelt, niet te stillen, niet te stooren,
De slinger van de hangklok heen en weer.
Geloof, geen brijzel, liefde en hoop, verglommen,
Verlangens slinken in mij, arm en klein,
Als reizigers, die gruwend samendrommen
Tegen den stormwind in de stuivende woestijn.
Een roep weerklinkt. De dag zendt mij zijn bode.
'k Ontwaar een hoope volks, half uitgewischt.
Gedaanten trekken voort, die als bij winterkoude,
Schielijk opdoemen en wegduiken in den mist.

[p. 426]

 

Den weg mij sperrend dragen zij den luister

 

Van daden, die ik nimmer heb volbracht,

 

Van liederen, die 'k niet zong, in 't zwijgend duister

 

Van de wegvleugelende, ijle nacht.

 

Nacht, keer terug. Omvang mij, kom mij halen.

 

Tot opgaan in den dag mis ik genegenheid,

 

Met mijn gestorvenen wil ik ten grave dalen,

 

Voer mij langs paden van verzwegenheid.

 

Onder uw sterren stroomt zorglooze vrede

 

Voorbij als zand dat door de vingers vliedt.

 

De dag brengt kwetsende verwarring mede

 

Voor 't oor dat luistert en voor 't oog dat ziet.

 

De bode komt. Hij klopt mij op den schouder.

 

Hij heft een zwaard dat opstraalt in het licht.

 

Ik hoor zijn roep: Sta op! Ik toef. Steeds kouder

 

Waait mij de wind des twijfels in 't gezicht.

 

De dag rukt aan. Daar dreigen zijn trompetten,

 

En hel gevonk, dat opschroeit uit zijn gloor,

 

Valt voor mijn voet. Zal 'k op zijn wenken letten,

 

En als een slaaf mij bukken op zijn spoor?

 

Bode, hou daar! Ik ben de veldheer, die brooddronken

 

Lachenderwijs zijn kans verspeelde en zich beloog,

 

En in het heilloos treffen, aan zichzelf ontzonken,

 

Stil zwijgend en trotseerend toeziet, star en hoog,

 

Hoe al zijn volk blindelings ronddoolt, met de zwaarden

 

Weifelend toeslaat, achteruitdeinst voor 't geducht

 

Vijandenheir, wijl 't losgebroken rot der paarden

 

Klikklakkend voortholt, ver weg, in een wilde vlucht.

 

Dit is mijn schuld. Maar toch, ik buig niet. Liever landen

 

Op 't doodeneiland, waar noch klacht galmt noch gelach.

 

Ik ben gereed. Ik volg u, bode. Neem mijn handen,

 

Sla ze in de boeien van den nieuwen dag.

Frans Buyens