Vlaamsche Arbeid. Jaargang 5

[p. 322]

Verzen

I
Ontraadseling

Avonden zijn licht-grijze oogen,
Daarmee de eeuwigheid beziet
In één glanzend mededoogen
Land en water en het wuivend oever-riet...

En met de onbestendigheid
Van den dagelijkschen tijd
Groeit het god-verklarend uur
Dat zal einde' en nochtans eindloos is van duur.

Avonden zijn klare monden
Daarmee de eeuwigheid benoemt
Heilig alwie met zijn wonden
Tot haar komt en haar verheerlijkingen roemt.

En wij rekken onze handen
Naar de gouden hemelranden
En wij roepen de avond aan
Die wij biddend en beminnend tegengaan.⁽¹⁾

(1) Uit een bundel ‘Door mijn open venster’ ter perse.

[p. 323]

II
Woorden

Uw spreken is als 't verre lokken
Van 't lied dat mij deze avond zendt:
Er zweven sneeuwen woordenvlokken.

En uw lach, die zich mij bekent,
Omstreelt met zilver-zuivren glans
Hun statig-tragen hemeldans.

III
Het zwijgen in de schemering

Omdat van alle dingen slechts
De schoone schijn te beelden is
Zoo kunnen wij wat daar aan echts
En wezenlijks diep in ons leeft
Alleen beschroomd vermoeden doen.

De vreugd van álle weelden is
Nu zóó als wat iets ongezegds,
Maar dat in schuchtre woorden beeft
Of in een avondlijken zoen,
Aan blijheid om het leven weeft.

[p. 324]

 

Waarom dan woorden en gezang.

 

Of 't kleurenspel der willge verven?

 

Als wij ten avond éénen gang

 

In zoete schemeringen treden,

 

En ik zie u in 't mijmrend oog,

 

 

 

Dan weet ik wat gij al zoo lang

 

Stil overwoogt en woudt verwerven,

 

Die zuivre smettelooze vrede

 

Des avonds, die ons beî bewoog...

 

Dùs spreken verzen nog gebeden.

IV
Verlate gasten

O nu zijn lief blijdschaps brooden
In den diepen schaal gebroken
Van dien éénen, zwoelen dag.

En ons hongrende genooden
Blijven slechts verzuurde resten
Die het wilde vreugdbejag

Van wie voor ons kwame'en vloden
Overmoedig dierf verspillen
Met een dronken-dwazen lach...

J. Greshoff.