Vlaamsche Arbeid. Jaargang 5

[p. 168]

Schemerliedjes

I

Deze aarzel-draalge dag is stil

naar waaz'gen nacht aan 't nijgen;

er gaat een luideloos geril,

door goudbezonde twijgen.

Het zachter-tintend zonnegoud

der latere avondure

dat in de luchten hangt ontvouwt

verlaait als verre vuren.

Ik zie te gronde allengerhand,

mijn schuine schauw vervagen,

en in mijne oogen sterft de brand

der rijpe zomerdagen.

II

'k En zie den avond niet, noch weet

hoe hij is bijgekomen;

er schuift een ruischend zijden kleed,

onder de koele boomen.

Een fraazlend wind- of zanggeruisch

in bolle kruinen. 't Duistert;

de hoeken scheemren; om ons huis

de onrustge stilt die luistert.

Ik voel me als van een warme wijn

van vreemde vrees bewogen

of plots me trof de donkre schijn

van vuurge vrouwenoogen.

Aug. Van Cauwelaert.