Vlaamsche Arbeid. Jaargang 5

[p. 105]

Vers

Krans roode rozen om mijn hoofd,
plooi purpren laken om mijn leden
en geef mij bronzen schalen, die
van donk're wijnen wegen, ach
en 'k zal mijn groote smart vergeten!

Dan zal mijn doodsbleek aangezicht
van levenswarme blossen blinken,
en zal er van mijn doffen mond,
die niet meer loech, mischien een lach
en uit mijn keel een lied weerklinken.

Zoo zou ik nog eens kunnen zijn:
hij die de zware weeldrigheden
der donkergroene zoomren droeg,
en die de dood vereenzaamd liet
in hare koude eeuwigheden.

Zoo zou ik 't nog eens kunnen zijn:
de blijde minnaar van het leven,
want al wat grootsch is in mijn ziel
en 't eeuwig bidden diep en vroom
o God! en kunnen 't mij niet geven!

Felix Timmermans.