Vlaamsche Arbeid. Jaargang 5

[p. 66]

Maanval

I

Wat looze vaak bedurft dra de oogen toe te suien
der overvolle maan die uit den hemel zinkt
en enkel nauw voor 't laatst 't gekruif van duistre buien
met veegen schemergloor op de einder nog beblinkt?

Ade! vervaakte maan, die de afgevaste kaken
straks moeizaam uit den koelen nanacht nederbergt,
Ade! de mastekruint gaat flus uw zwijgend hoofd geraken,
uw loome gloei flauwt reeds op 't verre heigebergt'.

Den Oosten zal alree een zoete bleekte u tegensteken
waarin uw smoorend licht schaamvallig zwijmt en slenst.
Ade! Verslapen maan, het boomgekruint wordt scharlig uitgestreken
al dweers uw gulden hoofd dat vast den neerval wenscht.

Nog bloost ge boven 't bosch met slechts verleefde schijnen
en wacht al sluimerloom naar 't ende van dees waak...
Ach, kon ik nu als gij van de aarde weg verkwijnen
en slinken de oogen dicht van hemelzware vaak.

[p. 67]

II

o Gulden godenvrucht die niet te nutten is
hoe onze handen ook naar uwe schoonheid reiken;
uw weelde mag zich in onze oogen gaan gelijken
die onverzadigd blijven bij uw wondernis;

Want als een hemelsch ooft bloeit ge in de duisternis
van wonderbaar getakt waarin de sterren rijpen,
uw gave schil blijft bloeien als de nacht gaat wijken
en eenzaam wordt de dag bij dagelijksch gemis;

Zie, weer doet de uchtend al het vreemde ooft verbleeken
der tintelende sterren en uw bloozge vrucht
- o Maan - in 't veeg getakt der oosterkruin verweeken,

Maar vóor gij eenzaam uitbloeit boven 't klein gehucht
voel ik weer eens mijn hert van teedren weemoed breken
om al die schoone sterfte in dees koele lucht.

Karel van den Oever