Vlaamsche Arbeid. Jaargang 5

Winterweer

Het rouwig wolkenfloers flapt onder 't dak der aard,
en de aarde is als een doodenhuis zoo huivrig koud,
ge hoort slechts 't ijzig bruischen van den wind die vaart
met treiterend triomfgefluit door weide en woud.

Als doode vogels ligt ter dreve 't talloos vaal geblaart
waarop het kreunend kaal geboomte nederschouwt,
en ver beklopt met plompe klompen 't wildgeaard
weerkeerend schoolvolk 't korstig pad langs 't kreupelhout.

O guurheid! De aarde is de oude wroeter die verbeurd
ziet huis en erve - een late levensweelde -, en treurt,
en stom zijn leed verkropt daar hij geen tranen heeft.

En in het roodgekapte dal, waar warmte en peis
nog schijnbaar wonen, lacht van uit haar wreed paleis
de zon met eenen lach waarbij heel de aarde beeft.

Joz. De Voght