Vlaamsche Arbeid. Jaargang 5

[p. 11]

Schemering

De hemel zweeft... Zie 't is de schemering
die al haar kleuren in de lucht doet trillen
en teeder deinzen in de glinstering
der blijde uren die niet sterven willen.

De horizont verschuift... of zijn 't de stralen
die weggeblazen worden door den wind?
Het is of gansch de lucht wil ademhalen
om met een zoen te' omhelzen wat ze mint.

Nu wuiven ze met ephemeere kransen
van licht en staat de zon daar middenin
zoodat men niet weet of 't gegloei der glansen
ofwel een einde is of een begin.

Het is het licht, het heerlijk licht, het blijde
dat zich ontleedt en van zichzelf wil droomen
en tracht te lezen in den gloed der tijden
of 't uur daar is van scheiden of van komen.

Het is 't geboren worden van het brooze,
het eindloos teere dat verlichtend vlucht
waar ginds, heel ver, in 't diepe kleurenlooze
de maan blinkt als een doodshoofd in de lucht.

't Geluk is als de schemering die trilt
het wordt geboren waar het nog niet gloorde
en fluistert soms heel zacht dees blijde woorden:
‘Nu geef ik al mijn schoonheid zoo gij wilt.’

Jan van Nijlen