Vlaamsche Arbeid. Jaargang 4

[p. 490]

Verzen

Mijn liefkes lavend mondje is
de beker van den min,
daer sit lick in een blomken
veel soeten honings in.

'ck En hebbe ooit win gedroncken
met solcker toovercraght,
die dwalen dede en droomen
so seligh ende sacht.

Geen vliet en schiet der bronne
so overvloedigh uut
als 't sappig soete drincken
de liefdekelcke ontspuut.

Als wee ende angst mi plagen
mi rooven peis en lust
dan vrage ick toe mijn liefken
dat si mi noghmaels kust.

Dan vlieghen pene en commer
lick voghelckes so snel,
'ck ben seffens in den hemel,
ben vrolick ende wel.

[p. 491]

 

Ik heb zoo'n slaap en 'k ben zoo moe,

 

ik waak toch al zoolang;

 

och! doe die gloeiende oogen toe,

 

ze maken mij weer bang.

 

 

 

En buig niet neder over mij,

 

uw âam brandt mijn gezicht,

 

vaag toch uw vleiend haar op zij

 

dat langs mijn schouder ligt.

 

 

 

En zwijg en zucht en fezel niet

 

van liefde, daar ge liegt;

 

uw feezlen lijkt een meerminlied

 

zoo lokt het en bedriegt.

 

 

 

Och doe die gloeiende oogen toe,

 

raak mij niet verder aan,

 

ik heb zoo'n slaap, ik ben zoo moe,

 

zoo moe... om dood te gaan.

 

 

 

Jozef Luyckx