Vlaamsche Arbeid. Jaargang 4

[p. 426]

Venezia

I
Aan Platen

Hij die der schoonheid hoogste wetten prees
de al-heerlijkheid van 't koninklijke woord,
en 't laffe volk met angst'ge twijfel-vrees
vervuld, begeesterend heeft aangespoord

om trotsch te stijgen waar zijn hand naar wees, -
hij kon alleen in muzikaal akkoord
doen zingen, wen de schim der stad verrees,
het venetiaansche lied in 't duitsche woord.

Hoe ruischt zijn rytmus mijne onmacht toe
wanneer ik, landend aan dit eenig strand,
zoo weemoedsvol mij afvraag waar of hoe

ik klanken vinden zal om te verwoorden
wat hij zag en verkondigde zijn land
in blijden echo, een nog nooit gehoorden.

[p. 427]

II
Het Water

Wanneer de zon, o witte en roode stad!
in 't fonklend paarlemoer schijnt der kanalen,
waar elk paleis door 't lichte spel der stralen
een schaduw van zijn eigen beeld omvat,

dan kan alleen het blauwe water malen
wat niet een kon: uw allergrootste schat
waar, eeuwen lang, de hoogste om bad
in kleur verbeelden of in klank vertalen.

En daar niets roert die schoonheid, gloed noch storm
schijnt het den dichter die onmachtig is
om 't beeld te gieten in zoo puur een vorm,

of 't water zelf de stad in verzen zet
daar in dien spiegel kleur een rytmus is
en elke klank een rytmenzwaar sonnet.

[p. 428]

III
Avond

Nu is de laatste straal der zon geweken
en in den hemel zijn de kleuren broos,
zoodat de zuiderwind die ademloos
erlangs wuift schuchter doet verbleeken

het laaiend rood tot bijna blauwend roos
dat geelgroen is waar 't in de zee gaat breken.
Nu is 't het uur dat elke ziel zich koos
om op het water dat zoo luid kan spreken

te varen in de schaduw der paleizen
wanneer met dieper kleur de zomernacht
het laatste blauw des hemels gaat vergrijzen,

en neerdaalt van het zwart-bewolkte Oosten
dat lichtend niet zoo inn'ge schoonheid bracht
volmaakte goedheid die bijna kan troosten.

[p. 429]

IV
Murano

Hoe zuiver straalt de hemel overal!
wijl schuchtre wasem nog omhulde
het eiland dat weldra zoo licht en gulden
als kleur'ge bloem op 't water deinen zal.

En toen het middaguur het blauw heelal
gelijk een glas met zon boordevol vulde
dacht ik: hoe kan, ontloken in 't kristal,
het blijde licht zoo'n lichte weerschijn dulden.

O godlijk eiland! Hoe begon in vreugd
uw groene boord te ruischen van gezangen
wier jubelklank de oudste tijd nog heugt,

toen in uw veien grond ontloken was
de vuur'ge bloem die innig houdt gevangen
de ziel van 't licht in 't allerbrooste glas!

Jan van Nijlen