Vlaamsche Arbeid. Jaargang 4

[p. 388]

Avond

Nu is de avond innig als een lied
mysterievol van onbepaalde klachten,
zoo diep-ontroerend door hetgeen hij biedt
en schooner nog door 't geen hij laat verwachten.

En in den gloed der halve duisternis
waar niet een stem, zich zelf genietend, fluistert
begrijpt de ziele zonder dat ze luistert
wijl elke schaduw haar een streeling is.

Nu daalt de nacht in eindloos-zoet berusten
uit 't diepste diep van 't walmend woud ontgroeid;
het windje klaagt als lippen die zich kustten

wijl, achter boomen die zich wiegend neigen,
aan verre kim de volle maan ontbloeit
die vorm en kleuren geeft aan het stilzwijgen.

Jan van Nylen