Vlaamsche Arbeid. Jaargang 4

[p. 387]

Vers

Eens zaten we bij avendval
Te luistren naar de boomen:
De koele wind stak ruischend op
Ten westen uit gekomen,

verstervend, zwellend keer op keer
bij henengaan of naken -
wij hoorden steenend boven ons
de dorre takken kraken.

Mijn hoofd lag rustend in uw schoot
gij streeldet mij de wangen.
Ik zag het driftig wolkgevaart
van avendrood bevangen.

En zag uw blozend aangezicht
naar 't mijne neergebogen -
Het scheen mij of 't van schemering
was droevig overtogen.

De stem van de avenddroefheid klom
van klagen ongemeten -
o peinzend oog, hoe kon ik ooit
uw reinen blik vergeten? -

Herman de Schutter