Vlaamsche Arbeid. Jaargang 4

[p. 233]

Droom

Lijk een licht, het engel-fijne morgenlicht, dat in de zilverdijzige lucht zacht- brandend te trillen leeft, was ze tot mij gerezen.

Haar wazig feeënkleed, fijn-plooiend in wonder spel van teerpurperige morgenkleuren, was als een droom-goudene legende om haar slank lichaam, en vulde 't kleine kamertje met zomergeuren, die zich in heilige weelde van wierrook en zwaar-thijm-geluchte hadden gewenteld. Een zoet-zacht ruischen lijk zin-zingende muziek van zijden bladertjes, zong er om, en ging haar vóór tot mij, die, onder vreemde blauwe nevel van mijn weemoed neergezegen, aldoor begeerig denkend aan haar, eensklaps was opgerezen, blij-verschrikt, en haar niet kon te gemoet snellen onder de goddelijke zwaarte van danige liefde en overstelpende blijheid.

Hoe lief van u me te komen bezoeken!

O ja! Ik ken het subtiele zachte uwer ziel; ge hebt mijn heimwee naar u hooren steunen, ge hebt de klacht gevoeld die uit mijn ziele steeg... en ge zijt gekomen.

Ik dank u lieve, want ik had u noodig, ik wachtte naar u; 'k heb de liefde van uw zacht gelaat geplukt...

O beminde! Kent ge de goddelijke kracht mijner liefde? Kent ge de zalige diepte mijner ziel, waar ik u bewaar als een heiligheid? weet ge dat alleen uw lieve beeld het tooverend licht afstraalt, welke mijn wee-blauwe oogen vreugdig doet glanzen? weet ge dat mijn gelukkige ooren alleen uwe zilvere stem opnemen, - hemelsch muziek, - waarvan ik eeuwig de echo wenschte te hooren voorttrillen in mijn stervend hoofd?

Vreemd keken de mijnen op, toen ze u zagen binnentreden, schitterend en heel onverwacht in de benevelde stllte van mijn kamer; maar ze waren zacht en goed, als begrepen ze dat ge een heilige waart en ik u aanbad; als begrepen ze dat die verschijning kwam om

[p. 234]

me te troosten, om de tranen in mijn somber denken weg te koozen en om een hoogere blijheid te tooveren op mijn wezen, dat van menschelijke nietigheid bevuild was.

Ik herinner me nog, in gouden dijzige vaagheid, zingend met teer-zoete tinten in mijn herdenkenden geest, hoe we dan samen de trap afdaalden en in den tuin kwamen, - mijn groote mooie tuin.

En we zochten dan naar de heerlijkste plekjes, daar, waar de boomen liefdewoorden naar elkander lispelden en de wind zoetstreelend voorbij luwde in engel-zangen.

En eensklaps, in mijn tuin, waar de goud-zon neersijpelde tusschen de boomen, hel-zonnige plekken smeet op frisch versch gras, en dorre afgevallene blaren kunstig met goud omgoot, waar groote schaduwplekken van donker groen lagen weemoedig te droomen tusschen den zachten brand van morgenzon; waar er wondere schakeering was van gul-spinnend licht en zacht opvlammend groen, en dijzig blauw, en bloemen-zilvering, en goud en rood, - bemerkte ik u niet meer, was ik alleen.

Gij waart samengesmolten, eén geworden met al die wonderheden, waarvan de aanschouwing me dronken maakte. Gij hadt u verscholen in de mooiste bloemen, want ze wijd-openden hunne kelken, die als stille wierookvaten zwaar van geuren waren en droomblauwe parfums in sierlijke kronkeling naar omhoog zonden, met rijke kleuren van zonnelicht, meekronkelend en meestijgend lijk sprookjes naar den hemel. Gij waart opgerezen tot in de boomenkruinen, want er werd een overvloed van rijpe vruchten rond mij gestrooid; en de bladeren daalden mee, brons-bruin en goud-geel flonkerend om de vruchten, die blonken en lachten van zoetigheid, lijk uwe liefde is.

En gij waart overal, goud-strooiënd en blij-licht gietend, de heerschende godin in mijn tuin; en ieder bladertje glom van heldere frischheid, goud-groen met zilver-flonkeren van levende dauwdroppels; alle bloemekens stonden voldaan op hunne tengere steelkens te blinken, in praal van goud-kleuren duizendvoud; en, in 't verschnattig-gras, dat zich in bevallige deining te baden rolde in de wellustige zonnestralen, waren kleine witte bloempjes, hel schitterend lijk zilverstipjes, fijn gestrooide zaaiïng van hei-witte, zon-begoten sneeuwvlokjes.

't Straalde allemaal van uw danige liefde; alles was trillend en tintelend van rein zacht-gloeiënd licht; er heerschte een plechtige mysticeerende stilte in mijn tuin..., en in 't vreemd wachtend wegen van die stilte, ruischte even een zachte muziek op, lijk ingetogen

[p. 235]

klagen door 't geluchte weenend, - stierf weg -, kwam weer, eerst stil zingend, avendzucht van weemoedige nimfen, - dan luid-stemmend, met heldere kristallende klanken; en 't weenend klagen was gestegen tot een zoete melodie, zilver en goud neerdruppelenden zang, die zich in 't blauwe geluchte te rusten lei en daar wellustig bleef hangen; dan werden de klanken luid-schallend, stegen op in dol-wild gejubel, slingerend met blij-verrukkende tonen om de dingen, en mild zoenend met zuigenden adem; en heel mijn tuin trilde in heilige wellust, de boomen, de bloemen, de planten, 't gras, de lucht en de gonzende blauwe vliegjes, ze zongen allemaal mede in die begeesterende muziek, uw liefde zong uit alles.

Ik wist niet dat mijn tuin zoo groot, zoo mooi was! Ik had hem nooit zóo gezien; ik had nooit gevoeld die extaze als toen, purpervlammend in mijn ziel, weeldrig geproei van goddelijke liefdegeuren.

Dan zag ik u terug, o heilig lief! uw zacht-lijnend lichaam neergevleid in malsch jeugdig groen. Oogen, sprookjes-blauwe, met donkere peinzende pinkers; erin, teer-brandend lijk avendrood, een droomgloed van wonder-fijn voelen. En ik, u met vervoering aanschouwend, en voelend lauw druppelen in mijn ziel uw ooge-stralen, met reine wellust van groote liefde, snelde naar u, en drukte mijn begeerige mond op die teer-roze lippen, en zoende, zoende, zoo innig, zoo lang, zoo goddelijk..., en 'k voelde mijn blijde mond wegzinken in iets zachte, lijk watte..., ik richtte me op en keek..., en mijn tuin was donker-droef geworden, zonder het licht-leven, zonder het goud-tintelen en 't zilvergeglans van straks, - gij waart weg - gij waart weg...

Gerard Ceunis