Vlaamsche Arbeid. Jaargang 4

[p. 229]

De Koorknaap

Onder 't geweldelik gebied der orgelpijpen, vieren
De vedels, pauken en trompetten, trots en luidertieren,
De eindtriomf. De lofzang zwicht en sterft een zoete dood
Als hij in 't eind bezwijmt voor 's altaars goud en rood.
Een stille straal uit 't paradijs verwijlt op de gezichten
Als de kerkgangersstoet voorbijdromt langs de lichten.
Zij schrijden zonder taal, schoorvoetend snel en kort
Door stoelen heen, de kerstkou in, die zuivrend binnenstort.
De stilte ruist weldra in weidse mantel langs de zuilen
Op zijkapellen af, waar heiligenbeelden schuilen
In gloriën van licht. Er schift een vlam, een pit verknalt
Als op de dag, die zich gewond hier bergt, prooiende schemer valt.
Eenzaam draalt hier een zwijger, 't oog geloken, 't hoofd in de handen,
Roerloos. Zijn ziel mocht op het eiland van den vrede landen.
Hoor, van de reede deinst ter kim het schreien van zijn wee,
Gelijk bij ebbe in 't wijd verschiet 't geklots slinkt van de zee.
Geen pijn vlot meer vergeten rond, wat hem het hoofd deed neigen
Is ver. Nu heerst rond het gekuip der kaarsen peilloos zwijgen.
Een koor van vlammenrondedansen stooit verblijd. De was
Springt hel op gele kronen af langs strepen groen als gras.
Diep in de kerk, als schimmen grauw, slieren er wierookwalmen.
De klok doet met een zware vuist een laat uur wijdbeens galmen.
Trapswijze klimt een lichtenrei omhoog op 't zijaltaar,
Van rechts en links in spits omhoogstormende krijgersschaar,
Die door de lome duisternis een hulde zoet wil dragen
Naar 't aanschijn van de Lieve Vrouw om, schuw, een kus te vragen.
Een vlam spietst gretig bovenuit. Op 't donkerrood tapijt
Harwarren, vliedende heen en weer, slagschaduwen in strijd.

[p. 230]

 

Een fulpen vaandel in een hoek flapt op uit diepe dromen.

 

Daar is in 't lange slepend kleed een koorknaap opgekomen.

 

Een domper lijk eens ruiters lans zoo hoog, heeft hij ter hand.

 

Hij leunt. Zijn oog zwemt half in slaap, half in luilekkerland.

 

Hij strooit bezwaard zijn blikken rond door het omwallend duister.

 

De stortvloed van de kaarsenbrand ommijmert hem met luister.

 

Als uit een Meinacht, diep en zoel, golft hem in 't oor een toon

 

Van groete of hij drager was van 's rijks zwaard en 's rijks kroon.

 

De kou sluipt door de beuken rond. Zij komt de dromer treffen.

 

Hij gruwt en van de grond tilt hij de domper, zwaar om heffen.

 

Naar 't altaar is de weg, de trap op, tree voor tree.

 

De domper wankelt in het wild door de gewelfnacht mee.

 

De horen daalt snel achtereen. Daar smeulen vale stippen

 

Alwaar hij draalde. Hij poost. Des koorknaaps rode lippen

 

Breken vaneen. Zijn voorhoofd buigt in spanning. Zie, hij lacht

 

In stilte. Zijn hand dwaalt moede neder langs de schacht.

 

Strak volgt bij op de vloer het krimpen van de vlagen

 

Der klaarte. Een vleugel van het lichtenheir is weggeslagen.

 

De koorknaap richt zich op. De hoorn trilt kort en straf

 

Omlaag en slaat in ravenvlucht der vlammen adem af.

 

Nu spoken, blauw en geel, een rij van pitten, zonder rusten

 

De een op, de een af, als seinen uit een land aan verre kusten.

 

En dunne linten smoor, gekronkeld, zwart als roet,

 

Rouwen samen naar omhoog in trage, stille stoet.

 

Zij bedevaarten vroom naar 't onbekende henen.

 

De eenzame staat op zoo loom. De koorknaap is verdwenen.

 

 

 

Frans Buyens