Vlaamsche Arbeid. Jaargang 4

[p. 219]

Aan Pan

Toe, lustge Pan, triptrap uw haarge pooten
op 't blij gepijper van uw beukenfluit,
langs 't zoomrend veld en glimge waterslooten...
Nu is de winter uit.

Uit dompge stallen loeit dees vee u tegen;
hoor hoe het tochtig snurkt en bulkt en briescht;
hun hoornen schampen op 't gepijp verlegen,
nu 't niet meer killig vriest...

Toe, lachbre Pan, lei ossen, koeien, geiten
in doef gedripsel uwe pooten na;
Ei, hoe ze 't vôer uit kreb en trog versmijten,
Ei, Pan toch, sta... toe sta.

Reeds brak ik tak en struik met de eigen handen
en bussel 't op den rotsgen outersteen;
in walm en vier zal 't bloedrig geitje branden
tot 't slijmrig merg en been;

reeds bleekt in 't schemerfrissche en lentezwoele boschken
zijn kronkelig gehoornt aan 't dengetakt;
maar hoed dees velden dan, dees druiven, ieder trosken,
dat toch geen ranksken krakt,

En laat de groen olijf in gulden sap verzwaren,
de vijg verrimplen in den zomerbrand,
de wijnberg rijpen in zijn lommerkoele blaeren
en 't koorn op 't glooiend land...

Dan zal de offerrook wegdwarlen en verblauwen
naar iedre bonkge steilt van berg en rots
en de Echo zal uw ruischpijp staeger weerom bauwen
en 't doffe pootgebots...

Karel van den Oever