Vlaamsche Arbeid. Jaargang 4

[p. 216]

In Bacchum

I

Ei, Bacchus, die uw bronzen schaal in zweetge vingren helt
onder het rutslend gelek der uitgestorte druiven,
dorst weer uw dorre keel op 't loomgestoofde veld?
- Hoe frissig 't peersche schuim den rand wil overkruiven. -

Straks klutst een koele gulp uw bruingebranden buik
weer nat en rilt 't gedroppel langs uw kwabberende billen...
Hou stil... de luigevleesde nymfe heeft geen kille kruik
om rap den zuren brand van uwe keel te stillen.

Hou stil die schuine schaal... Zij peerst het versche vleesch
van 't druifgetrossel uit 'dat 't zoetgeblauwde water
verzijpelt langs heur roozge vingren... Hoe de lauwe beez-
en ruchtloos barsten, hoe vertinkelt 't wijngeklater

zachtzaam in 't blaerberankte brons van uwe blaakge schaal...
Ei, Bacchus, drink, bedrink den gloei van uw verdorste lippen
in 't loome lommer van den bochtgen boschkant en verhaal
uw woesten zomerdans op de eenzaamheid der bergentippen,

verhaal uw joolgen optocht langs den biezgen Gangusboord,
't verbliksemen der Reuzen, Penteus nare pijnen,
Cerberus zoetzaamheid voor 't hol der hellepoort...
Kom zwijg en sloek nu weer den geut der rosgegulde wijnen.

Ei, lach uw vetge kaken bol en zwijmelrood,
op 't klaar en koel gekweel der luwe beukepijpen;
de holle cimblen klinken en de haarge saterpoot -
en botsen op de rots in 't lommrend loof der ijpen...

[p. 217]

 

Ei, lach op 't doezelig geronk der bommen en het zwatelend gezwaai

 

der ruisselende thyrsen; lach galmend dat het slodrend veilgeblaerte

 

in schemervalge koelheid van 't gespits der gulden hoornen waai

 

en wiegele; lach lodderlijk en lang... dan schrikt 't verveerelijk gevaarte

 

 

 

van Ioons flauwverblauwde bergen door uw schaatrend lachgeschrei...

 

En slurp dan weer het zwoele sap van uwe peerse wijnen,

 

want, lustge Liber, 't zomerstille veld verdroogt tot barstge klei

 

en keer op keer moet ook uw keel tot hoestge schraalte kwijnen,

 

 

 

zoo niet het zoet gegulp van de uitgedreste druif

 

koelend uw keel begoot... Maar straks als Phaetons doovende wielen

 

weer leeg het West berijden over 't wolkgekruif,

 

achter 't verduistrend gebergte en 't ontzachbaar korenkrielen,

 

 

 

dat kraakt en ritst nog in den stillen schemerval,

 

als reeds de scherpe maneschervel glimt op 't veeg geheuvel

 

van Ioons glooiend veld, verzeur uw veldgeschal

 

tot droomvol zacht geklap en zoet verstolen keuvel;

 

 

 

vervalle uw bronzge schaal in 't weekgefloersde mos

 

en treed in dronken drom met faunen, nymfen en silenen

 

den luwen woudkant uit dweers 't sluimervallig bosch,

 

de Faun met teer getrip, de Nymf met zoetgevleesde teenen...

 

 

 

Geen cimbel rinkle meer, geen ruischpijp kweele klaar,

 

de klamme wijngaardbezen zwijmen neer uit 't flauw geblaerte...

 

Wat zoekt uw oog den hemel, Bacchus, met zoo leep gestaar?

 

Is 't dieper onrust om een eeuwger God en eeuwger klaarte...?

[p. 218]

II

Uw opgesloofde hand deed gulden schalen blaken,
Ei Bacchus, in 't geweld der uitgeslapen zon
die pas uw thyrsenloof van 't eerste licht deed kraken
wijl ge overleendet reeds uw opgebarsten ton,
waarin 't gulhartig hoofd een tegenbeeld mocht blinken
vóór gij den lustgen wijn met veegen mond gingt drinken.

Want spiegelstil en lief, van de uchtend zacht beklaard,
die op de bergen brandde in ademloos vergloren,
lag 't reukig wijnbloed, - waar de schim van uwen baard
en 't schaadwen van uw aanzicht 't roodzaam nat ging storen -,
te rusten in de koelt der duigendikke ton,
beschemerd van den schijn der reeds vermoede zon.

Tot Ioons bergen brandden... Phoebus wiel wou kentelen
de ruigt der kruinen op, met sintelende klaart
der ruchtelooze spaken, dat ze overwentelen
begon het glimmend schoft in koninklijke vaart,
en 't schemerstille dal van gulden licht deed smoren,
waarin uw blozig lijf verbronsde en scheen verloren...

Dan klonk uw dulle lach door 't sluimervallig dal,
't begraasd gebergte ontsliep en zuchtte om 't zwaar geschater,
maar in de heldre vreugd van 't loffelijk geschal
weer plompte uw luchtge schaal in 't dronken- roode water;
Gij hieft ze wandenvol en drupplend naar Gods licht
en zoopt een dorstge dronk voor Phoebus goud gezicht...

Karel van den Oever