Vlaamsche Arbeid. Jaargang 4

[p. 202]

Kerstnacht

De kerstnacht spreidt zijn vergezicht
van wit en wolkig blauw en licht,
en over steên en landen ligt

als rust van zomernachten;

langs luidelooze straten staan
de huizen dicht, met sneeuw belaan,
en rilde op naar den Hemel gaan

de boomen als gedachten.

Uit spichte toren klingelt hel,
in de open nacht, de kloosterbel,
en zwijgend komen uit hun cel

de monikken getreden,

die vieren gaan, ter nachtsche mis,
de driemaal heilge heugenis
van God die mensch geworden is,

met zangen en gebeden.

Nu komt de Hemel te gemoet
naar de aarde, o menschen, God is goed;
zijn geest ontroert ons diepst gemoed

ons denken en begeeren.

Het turen oogen, strak en klaar,
het reiken hande' in beegebaar,
het zuchten vrome zielen naar

de nieuwe komst des Heeren.

De wereld ligt in rust'gen nacht,
gelijk een vrouw die, zonder klacht,
het nakend barensuur verwacht,

in bange en blijde lijden.

Nu wordt der menschen roep verhoord,
de wondre kerstmis-sterre gloort,
nu zal de nieuwe Gods-geboort'

de wereld weer verblijden.

[p. 203]

 

Nu zal de simple vrede gaan

 

langs ieder huis, en kloppen aan

 

de deur en - waar ze wakend staan

 

en biddend haar verbeiden,

 

en knielen, nederig in kring,

 

voor dezen laten vreemdeling -

 

in overvloedige zegening

 

zijne armen openspreiden.

 

 

 

O die nu dolende over 't land

 

nog zoekt waar laat de lampe brandt,

 

om uw verkleumde hoofd en hand

 

te warmen, kom, treêd nader;

 

gij, die op kerstnacht honger lijdt

 

en toch mijn goede broeder zijt,

 

kom, deze nacht heeft ons gewijd

 

tot kindren van één vader.

 

 

 

Het drijft verzoening over de aard;

 

nu werd de God der vree gebaard;

 

gij, needren, staart ten Hemelwaard

 

en reikt uw smeekende armen,

 

en gij, mijn broeder, doof den haat

 

die spreekt uit uw bedroefd gelaat,

 

leg op mijn hart uw hand en laat

 

me op mijne borst u warmen.

 

 

 

Aug. Van Cauwelaert