Vlaamsche Arbeid. Jaargang 4

[p. 200]

Sonnetten

I.
Wensch.

Zie, kwaamt gij nu ter goeder uur getreden,
langsheen mijn stille zomeravondpad,
met bloemen in uw hand en op uw lippen beden
voor 't grootst geluk dat ooit uw ziel bezat,

dan zou ik - ik die in de stammen heb gesneden
langsheen mijn weg de woorden van mijn schat -
niet keeren langs de baan van mijn verleden,
maar voet voor voet u volgen waar gij tradt;

dan zou ik als de arme zondaar wezen,
de droef-verlatene, die werd genezen
door 't raken slechts van Christus'linnen kleed,

en zooals hij, tot 's levens licht herrezen
door 't stralen van uw blik die om mij gleed,
zijn: een die lief heeft eene die het weet.

II.
Walkure.

Zoo dikwijls in de somber-grijze uren
van wee, droom ik van u en voor mijn oogen
rijst gij als 't beeld der slapende Walkure
verlost door 't willen van mijn machtig pogen.

Maar is dat niet een droom, mijn hoop geen logen
en zoo gij sluimert tusschen hemelvuren,
is niet mijn wil omringd door sterke muren
van angst en twijfel, die geen moed gedogen?

[p. 201]

 

Heeft niet het droeve zicht van uw ellende

 

mijn stap vertraagd die tot uw licht wou gaan,

 

en heeft de stem van een die 't leven kende,

 

 

 

wanneer hij opklom langs de stijle baan,

 

niet vaak gesmeekt om het gelaat te wenden,

 

om rust te vinden in zijn eigen waan?

III.
Koning.

Ik ben de koning van dees lusteloozen tijd:
mijn onderdanen zijn de loome dagen;
Verveling heeft mijn zware kroon gewijd
die 'k onvermoeid met diepe ernst wil dragen.

Ik zal noch aan wie mint, noch aan wie lijdt
de kleine almoes van een troost gaan vragen,
maar 'k zal mijn rustelooze gang vertragen
wanneer de dood langsheen mijn wegen schrijdt.

Mijn rijk heeft geene grenzen, geene stranden,
mijn eeuwige tocht geen einde, geen begin,

al smeeken mij met opgeheven handen
mijn onderdanen om des levens zin,

ik blijf de Koning van mijn eenzaam landen
en 'k wil de liefde niet als koningin.

Jan van Nylen