Vlaamsche Arbeid. Jaargang 4

Beatrix

Zie, 't is Beatrix die in d' avond daagt,
gelijk een blanke schim, - en 't blijde blozen
der lucht glanst in haar oogen, die bij poozen
zoo weeïg zijn alsof er smart in klaagt.

En in den avond denkt zij aan het brooze
en wit geluk van vrouw te zijn en maagd,
zij, die, in 't blonde van heur haren, draagt
de reinheid en den liefdelust der rozen.

De nacht komt en omwuift de liefde klachten
van wie zoo graag en teeder minnen wou
en zonder liefde rozen kleurloos achtte.

Dan sluimert ze ‘in en droomt zichzelf de vrouw
die eens in sterrenvolle zomernachten
het lief zal zijn van wie nooit lachen zou.

Jan van Nylen