Vlaamsche Arbeid. Jaargang 4

[p. 18]

Verzen

I.

'k Zal voor mijzelf, héél zacht, de schoonheid zingen
van haar gelaat, waarover, zeegnend, gleed
het smartelijk maar êel gestreel van 't leed
dat ik heb meegeleen in mijmeringen...

In haar fluweelige oogen, waarin hingen
zoovele tranen waarvan niemand weet,
heb ik gezien al wat zij zwijgend leed,
bij 't eenzaam turen op herinneringen.

O oogen, gloedvol als een dageraad,
weerom herbloeit een na-vergane waan;

'k heb, onbewust, eens uwe pracht versmaad,
'k wil, ik, nu weg, maar kan niet henengaan...

Vloek over 't noodlot dat ons niet meer laat
ons armen om elkanders leden slaan!...

II.

Ik kan, in droom, uw donkere oogen kussen,
en uwe lokken streelen, lang en zacht,
U zalig, hoorend met gesmoorde klacht
en week gevlei mijn bangen twijfel sussen;

Ik kan, in droom, uw dierbre lippen kussen,
hartstochtelijk uitzoenend al de macht
en angst van mijne liefde... en dan weer zacht
in stille aanbidding op uw boezem rusten.

[p. 19]

 

Totdat dan komt het hopeloos ontwaken,

 

en mij het harte brandt van foltering

 

dat een zoo wondre waan weerom verzwond...

 

 

 

En 'k voel me een zwerver dan, die ging en ging

 

in de woestijn, en stikt van 't zonneblaken

 

en aan de oase denkt, die hij nooit vond.

 

 

 

Firmin van Hecke