Vlaamsche Arbeid. Jaargang 4

[p. 14]

Mijmering

Siegfried had de vensters gesloten, dien droom-vollen avond, opdat de storende straatgeluiden hem niet wekken zouden uit zijn droefgeestige mijmergentheid. Licht-doorpoeierd in 't schuinschemelend gestraal der avondzon gloorde zijn eenzame kamer vol goudige schemering. De gewoonste dingen: spiegelen, schildering en tapeeten straalden nu in de rijkelijke weelde van eene glanszachte vergulding, 't Was of alles rondom, een toovertik gekregen had, en leefde van 't zelfde zacht-weemoedig leven dat hij bevend voelde door zijn leed-doorkorven ziele. Hoe vreemd en hoe eigen toch stonden alle die dagelijksche dingeu rondom hem, gekend en toch onwerkelijk in dit glanzig glorieschijnen...

Hij lag gestrekt tegen de hel-leuning van zijn stoel en star staarde hij naar de ramen, waar de groenglanzige ruitjes vlamden in den rozig-zoeten brand van den avondhemel. In hun wonderlijkste weerlichting kaatsten de glorie-luchten terug, lijk in een randgeslepen spiegel, en vulden zoo zijn kamer met dit paradijzig schitterschemelen...

Hij zag na, half-bewust, hoe de muur, dààr voor hem, bekletst was met aardige lichtspeelsels, en geelteêre plekken, die rozig rooden met zacht-groene, beverige schijnsels daartusschen.

Te midden, rond het stoer-willig Beethoven masker, daar scheen het dat ongeziene hauden een al-wonderen aureool van wazend licht kwamen weven, lijk eene zielshooge verheerlijking; zoodat de zieners-kop van den Machtige stond 'lijk in eene apotheose van glans. Zijn voorhoofd, breed open, dat ééns een heele wereld gedoken droeg, dat stond klaar, stralend en 'lijk begloord door de grootsche Gedachte, en daar onder, donker-diep, lagen

[p. 15]

de geloken oogen van droefheid. Zij waren zoo zacht, zoo vergevend zacht in hun eeuwige geslatenheid. Een rozige glans trilde 'lijk een versteven traan, mattig, dichtbij de onderste oogleden. Het was, of Hij, de groote Ziener der kunst, weende over al het wereldsch wee, weende over al de doode droomen, weende over de menschen...

'Lijk eene zachtelijke streeling was het licht teeder-mat over die gegroofde kaken, waar het bovenmenschelijk leed had diepe voren in geploegd, en omtrent zijn vast toegeknepen mond van sterken wil, waaruit sprak zijn bitterheid, zijn ontgoocheling over alles, zijn ziels-hoogmoedige verachting voor al het lammige, het klein-menschelijke. Hij was 'lijk een beeld van fiere Smart, geduimd in den levenden klei, met eene mildheid van minnende vergeving daarover, zoo ziels-ontroerend zacht in den avond...

In biddens stille staring aanzag hij dit machtig hoofd...

Er verdroomde nog iets in hem van die wonderlijke melodiën, die hij daar juist zingen deed uit zijn klavier. Eene woeste wiereling der tegenstrijdigste gevoelens wreelde innerlijk door-één: Een pijn zoet weenen in blijdschap om zooveel schoons, om zooveel ongewachte heerlijkheid, die hij had gepeild in dien langgekenden concerto van den Meester. De ontroering kwam herzinderen in hem, met zijn herdenken, de ontroering vol aandachtigheid en stil gebogen beluistering, vol zacht-vreemdigen angst voor de komende openbaring van de Schoonheid.

Het ving aan, het goddelijk Werk, in teêr-tinkelende tonen, een zuiver rein gezang van verre engelen-koren, frisch en jeugdig blij als een pas-ontloken liefde, zonnig licht als een eerste lentedag. Het was lijk een vlietend klaar beeksken, zilver-kronkelend door eene bloembestikte weide; het was 'lijk een helmend bosch vol puren zang en klang van vele vrije vogelen; het was zoo simpel-schoon als eene lelie, die geen schendige vingeren raakten.

Fijn-glanzig als een vlindervleugel en bloementêer, zoo sprenkelenden de klankzachte melodiën, zoet waterrinkelend door-één, en vlochten 'lijk een glanzende krans van klaar geluid.

[p. 16]

De witgekleede Vreugdemaagden stooiden in de blanke bloesemtuinen van zijn lang voorbijen kindertijd...

Maar 'lijk eene voorspelling van neêrkletterend onheil, zoo kwam eene donker zwaare golf van tonen, die blanke reidanszangen breken. Eene smert kwam kreunen door de jubelende maten. Ze wies en groeide... en overstorte en bedolf in heur klots-kolkende wateren de witbe-bloemde vreugde-weien. Er kookte en bruischte de woelende passie van den man in die muziek, en 't strijdgebots van 't radeloos leven. Het waren de machtige golvingen van hemelige vreugde, en 't zielspijnend branden der ondragelijkste smerten, die botsten en wisselden, al naar den noodlottigen gang van het blinde bestaan.

Daarover kwam opeens een groote Rust, als een breed-klaar licht, neerschijnend van omhoog. Eene wonder-stillende kalmte kwam verzoetend en verzoend neder over al die eerdsche pijnen, en hooger, al hooger ruischste op, de klare helderheid der tonen, tot ze vergongen in een lichtzang van zonneklokkenklank en verzwonden ver-weg in de ruischlooze zee van den wijden alvrede...

Hij zag op, half-verschietend. De schemer-vervulde kamer stond vreemdig en onwezentlijk om heen. De lichtglanzen waren stilaan verkrompen, en peersig bevoolde de naderende avond-duisternis, geheimzinnig de hoeken, in mysterieuze vervaling. Het Beethoven-hoofd hing, 'lijk eene witte vlekking, half-beschenen in de aandikkende duisternis vreemd-levend en als bezield.

Hij aanschouwde dit alles half bewust, 'lijk door eene floerzige wade...

Gust. van Roosbroeck