Vlaamsche Arbeid. Jaargang 4

[p. 7]

Lente
(Fragment)

Wanneer Raf in den tuin trad - zijne oogenscheelen wogen nog zwaar van de loome drukking van zijnen hard-vasten nachtslaap - sprong hem de klare blijheid der hergeboorte in de oogen, plotselings, met 'n machtige zekerheid. De boomgaard, in de diepte, wief den welkom zijner ontelbare met bladeren en bloemen beladen handen. Achter het huis weg, strekte hij uit onder de ombading van eene zacht-streelende licht-tij en doomde op, in de blankheid zijner bebloeming, met de kleerte van eene morgen-opstijging... 't Leek hem als had er de Lente in den grond, eene rij van groote tuilen geplant, van witte en roze bouquetten, tusschen de groenheid der frissche struiken in. Naast de bloeiende appeleers en kriekenboomen, droegen de jonge beuken en linden het freele-kantekleed hunner teer-ontbolsterde bladertjes. De witte trossen vurigden op in het morgen-licht, heel zuiver en heel versch, terwijl uit de gewiegde voorjaarsbloemen een rensche en zachte geur toestroomde.

Hij ging eenige stappen door de effen-gereven dreven, 't hert onverwachts overgoten met eene hel-zoete vrede en met eene kinderlijke vreugde. Het werd hem binnen zoo licht, zoo stralend licht en eene vreemd-wondere extaze verheerlijkte ál in hem... En weer liet hij zijne blikken glijden over het groote feest van den tuin, over de heerlijkheid van den jongen lentedag... De aardbeien-bossen spikkelden de reepels der lanen af, met hunne geel-witte sterren; de eerste seringen wiegden hunne aartsbisschoppelijke knoppen boven het bleek-fijne loof der perken - beboord met de weelde der vele rhodondendrons, heel zwaar van hunne

[p. 8]

dikke hard-kleurige en scherp-gevlamde kelken-bussels - en de lentelijke violen volgden - met de mysterieuse staring hunner gelaten oud-lief-gezichten - de vlucht der allerjongste vlinders. Raf tuurde nog eens - eene stille verrukking hing als eene streeling over zijnen geest - naar de witte bloesemschemering aan 't uiteinde van den hof, naar de groote versmolten en zuiver-wazige witheid van de bloeiende lente en de liefelijke broosheid der bloemen, die alom de knoestige takken aureoleerden en waarop het tintelendschemerend licht, zacht als droomen-morgen-scheemer, van dezen schoonen dag, met zilveren doorschijnigheid beefde en zinderde.

Het wekte plots in hem de herrinnering aan de kleine maagden-kommunikantjes, die gingen, met voorzichtige stappekens, in de glanzende omhulling hunner wit-lichte kleeren en de straling hunner ideale gezichtjes, langs de wegen van zijne kindsheid, langs de bebloemde wegen waarlangs de hagedoorns geurden en de blijde Meie-boomen praalden... Achter hunnen rug, wanneer de wind kwam aangewoeid, wapperden hunne witte voolen... Langs de paden, in de kleerte van den morgen en de frischheid van den geperelden dauw, trok er zoo, langs alle kanten, eene lange processie naar de kerk, eene processie van witte kinderkens, van reine kinderkens, met droom-oogen... Hij snoof even de verre relentie van zijn jeugd: een geur van meidoorn...

't Enden den hof, ging hij tegen de balustrade leunen. Hij zag de rondomliggende weien openvlakken, met lange zaaisels van pissebloemen en madeliefjes, die de fluweelen groenigheid der jonge gersen streepten. Links opende eene dreef, in schaduwgang ververrend, en, door de inéénweving der takken, viel een weinig zon, gulden poeiering die de verroeste stammen met 'n liefkozings-gevlei omtooverde. En nog verder volgde Raf den wentel van het driedubbel lint van 't glimmende kanaal: den grijs opalen loop van 't water, het geweldige geel van den zandigen trekweg, het opzingende groen van den gras-boord, tot heel in de verte steeds voortkruipend, naar nieuwe streeken, onder warme zonlichting, met speelsche opklatering van baartjes.

Door hem lichtte ineens de intuitie van de helle en peize-

[p. 9]

lijke ijlte van dezen morgen, stil als de scheppingsdag, even grootsch en heilig, en die met zoo 'n kuisch-devote liefde kwam leggen rond zijn moede hoofd de balsemende teerheid van zijné vrede, de voorzichtige streeling van zijne geluideloosheid... Heel het land lag verlaten... de hemel koepelde wijd-blauw, oneindig, diep-breed verwelvend... roerloos, immens-blauw... totdat eene witte duif hem kliefde, met groote zegenende vleugelslagen, met blanke geluks-wieking... De zon warmde zoetjes, drijvend in 't feeriek-lichtend azuur, lijk een vreugde-boot - zou niet de sneeuwige zwaan van ridder Lohengrin, uit verren Monsalvat, de grootste gelukstijding brengen? -... en er vlotte zoo 'n zoete, bescheide, deugdelijke geur...

Weer keerden dan opnieuw zijne blikken op de appelaars met hunne roze huiven, op de peerelaars wit-bebloemd, op de purperen bloesems der perzik-boomen, op het fijn-freel gebladerte der boomen allentheen, zoo vlekkeloos groen, van 'n teere, glanzende groenigheid die de wind, de hitte en het stof van den zomer nog niet hadden verschroeid en bevuild.

't Was lijk een droom die hij beleefde. Die gloriedag lag in rimpelloze verrustiging opengespreid in zijn gemoed.

Langzaam en ingetogen, door de zwangere sterkte van die pure buitenatmosfeer aangegrepen met 'n weldoende zwijmeligheid, wandelde hij door de dreven, aandachtig de nieuwe scheutjes beloerend, de planten nakijkend... Hij dacht op niets anders meer, heel en al overgeleverd aan de rust, de kleerte en de gelukzaligheid van dien droom-stillen morgen in den bottenden tuin, onder de laving van 't uchtend-koele licht, dat zijne wangen fleemde. Eene ongenoten, innig-voldoeningsrijke zoetheid baadde zijne ziel, ze insussend met wiegende streeling.

Zoo vergleed de tijd... hij waande zich eenig op de wereld, lijk een vorst, te midden van een legenden-land...

En toen... toen ineens, - hij wist volstrekt niet waarom, noch uit welke verdoken bronnen van zijn allerintiemste leven zoo wonderweg die herrinnering welde - ruw echter scheurde de bewustwording het ijl-brooze rag dier sprookjes-heerlijkheid - schoot

[p. 10]

hem het gedacht aan Annie te binnen... Zoo onverwachts en met eene obsedante weerbarstigheid, onoverwinnelijk, steeds weerkeerend en terug zijn hert doorschrijnend,.. het gedacht aan Annie, aan teere Annie, aan klein-bemind liefdepoppeken... het gedacht aan de lauwe fluweeligheid van haar lijfje, van haar blank, poezelig lijfje... aan haar gezicht, haar hartstochtelijk gezicht waarin de smacht-oogen magnetiseerden... aan haar reuk... Er lag in haar ook eene bron van eeuwige verjonging, eene kracht van levens-vernieuwing... Hoe had die hergeboorte van den tuin hem niet eerder reeds op haar en op hare Lente doen denken?

Een zonderling, complex gevoel van bezadigd-zijn, van veilige en van stil-heilige zaligheid en van tergende spijt tevens, van begeerend berouw niettegenstaande-al overmeesterde zijnen geest, en zonder zelf te doorzien of het was van geluk en tevredenheid of van smart en heimwee, van liefde en verlangen of van vreugd om de verlossing, van genot over de herwonnen vrijheid, - de wind schudde eenige bloesems neer, voor zijne voeten, en even lichtend-schoon sliep de tuin voort zijnen droom, terwijl de zon hooger was gestegen, in pracht-flakkering van hare goud-zeilen - begon hij te weenen, onzinnig hard te weenen, dom-weg, zonder eenige schaamte.

André de Ridder