Vlaamsche Arbeid. Jaargang 3

[p. 141]

Dooidag
Februari

De dag verwordt in bleeken mist
in duister kleureloos,
de dag zoo weinig dag geweest
en droevig eindeloos.

En 't dooit. Het ijs lekt op den weg
in plassen loom als lood,
in 't zwarte water roereloos
in d'ijsgen Winternood.

En noch een klachte, noch een kreet
die scheurt het rouwen kleed
van 't zware zwijgen roereloos
om 't eindelooze leed.

De dag verstikt. Als 't wichtje dat
voor goed zijne oogen sloot
alvoor 't eens zag, alvoor 't eens loech
- de droeve dag is dood.

Edmond van Offel