Vlaamsche Arbeid. Jaargang 3



[pagina 122]
Avondimpressie En op de velden zie ik droeven avond zijgen zoo treurig, heimweevol, zoo ingelaten stil en feller voel ik ook mijn enge boezem hijgen naar langverwachte vrede, die niet komen wil. En uit 't geluchte valt een fletse, kille regen die zweept in vlagen wrange bittr'heid omendom ik voel een narigheid zoo bange op me wegen! - den stillen weemoed van de dingen mij rondom. En ik die lijk een doolaar zeil naar verre reede, om stilpijn er te vinden voor mijn diepe smart, vind nergens de oevers van den balsemenden vrede den vree die heelen moet de wonde van mijn hart. En plots door triestigheid van nevelige luchten al naar de wind in grilgen ruk hen lijze vlijt dreunen verdoofde, heimweevolle klokkezuchten, wijl de avond dikt, en nacht z'n grauwe vleugels spreit. Frans Delbeke