Vlaamsche Arbeid. Jaargang 3



[pagina 73]
't Liedje van den Mulder en den Schilder De mulder had zijnen molen gezet, Het windeke woei... Door 't vensterke zong hij blij van pret, Het windeke woei... En 't klonk tot waar de schilder zat, Die 't in den wind zoo lastig had: Laat ze, laat ze waaien! De schilder had pas den ezel geplant, Het windeke woei... Of 't windeke sloeg zijn doek in 't zand, Het windeke woei... En als hij droef naar boven zag, Daar schoot de mulder in een lach! Ach! dat woelig waaien! Maar 't windeke viel al spoedig bedaard, Het windeke viel.... De schilder nu zong verblijd van aard, Het windeke viel.... En 't klonk tot waar de mulder stond, Die lonkte en loerde stadig rond, 't Is gedaan met waaien! De wieken, acharme! werden zoo lam, Het windeke zweeg.... Door 't vensterke keek de mulder gram, Het windeke zweeg.... En als hij droef naar onder zag, Daar schoot de schilder in een lach! 't Was gedaan met waaien! Herman Broeckaert