Vlaamsche Arbeid. Jaargang 2

[p. 177]

Vers

De Liefde bracht me op de eedle schaal der blank-doorluchtge handen
de lang en vreemd begeerde vrucht uit heuren verren tuin; -
ik wist die lag heel ver vol sapgen tooi en gramme, felle branden
van vlammend ooft, verborgen in de stilt der schemergroene kruin;

doch, toen de bloozge vrucht bloedklaar en eenzaam woog
aan mijn slaaprustge vingertoppen, lachten rond de versche lippen
der vreugdzame Liefde... hoe 't zacht verbazen dan 't stram hert bevloog
bij 't nat geblikker der strafwelvende tanden, dat haast nereglippen

begon den glanzgen appel.. 'k heb eenmaal toen 't rood vleesch tot sap verbeten
met een gescheur van dezen gulzgen mond maar om 't bloedbittre nat
dat de eedle tong verzilte de onweerdge appel schreiend neergesmeten.
Ach, 't aangebeden ooft waarom ik bevend bad...

Wat teedre handen borgden en mij aarzlend boden
hervraag ik niemand meer... De blauwe distel bloeit in 't steekrig duin
tot grijze ruigte, vogelbezen lang in 't donkerglimmend blad verrooden;
nu blikken de oogen zacht en vreedzaam naar dees verren tuin...

Karel van den Oever.