Vlaamsche Arbeid. Jaargang 2

[p. 120]

Voor de Liefste.

I.

Eens van der rotsen top een hooge Zon
Haar koester-stralen warm en goude goot
En mij haar tranen in de oogen schoot,
Dat 'k langen naar haar rijk bezit begon.

Maar 't pad was smal, dat langs de helling klom,
Uit donk're kloven huiverde de Dood
Mij toe met kille kou. Maar liefde groot
Dwong mij naar 't punt dat in m'n oog zoo glom.

Maar langer dat ik worstelde omhoog,
Zoo hooger ook het verre einddoel klom; -
Mijn moed ontzonk me: vreze voer mij om.

Toen wreede smart mij door de ziele vloog
En mij verlamde voet en hand... Waarom
Zijt Gij, o Zon, zoo heerlijk en - zoo hoog?

II.

En boven mij zoo dreven wolken zwart;
Hel-roode bliksem-stralen kleurden 't land
Vol dikke donkerte op dor, geel zand,
Drukkende als looden last op bonzend hart.

En vóór mij hief een forsche reus de hand,
Die hield omklemd een scherpe, blanke bijl,
Flikkrend in bliksem-lichten telkerwijl,
Mij nederstortend weldra in het zand.

[p. 121]

 

Toen poogde ik weg te loopen, maar m'n voet

 

Was vastgewassen in den mullen grond...

 

 

 

Toen poogde ik hulp te roepen, maar m'n tong

 

Aan mijn verhemelt' dik en droge hong...

 

 

 

Nu wil ik wachten tot mijn laatste stond

 

Door blikker-bijlslag bonzend einden moet.

III.

De bleeke Jaloezie had me aangegrepen,
Mij neergestort van d'hoogte waar ik stond,
En 'k lag te beven op den zwarten grond.
Forsch hield de reus den keel mij toegenepen.

Toen sprak zijn wreede, grijns-lachende mond:
‘Geef 't Ongeluk u prijs, wilt gij niet sneven.
Toen heeft hij van den bodem mij geheven,
En meêgesleurd waar hij een rotskloof vond.

Hij voerde me in een hol van ijs en steenen,
Waar nooit de Zon - mijn Zon, nog had geschenen,
Waar alles koude was en zwarte nacht.

Zal immer ik hier tranen moeten weenen?
Zal nooit ik u aanschouwen, Zonne zacht?
Ellende, hoe ontworstel ik me Uw macht!

F. Weiman.