Vlaamsche Arbeid. Jaargang 2

[p. 39]

Het Drievuldig Beeld
fragment

Ik ging door 't ruig getakt der boschkens en door 't struikig veld
de heuvelige schuinte op die uit het scheemrig dal
wegrees naar de drij verre koele wouden van dees Berg
en had de smoorge avend reeds na mij in 't leeg en grauw
menschlooze dal... Wist ik het wijde ende van mijn laten en
zeer onbepeisden gang? 'k Wist maar de roodgerande
en koortsge oogen, 't bleek beven der ijle handen, dees heetbloedige
verschraalde lippen en 't slaaploos doorzoeken en bepeizen
in mij van ieder ding. Waar 'k lei mijn lauwen stap
bepijnde 't mijn doorkoortste voeten, want 't een veld op 't ander veld,
en struik op struik, vol rotsge keien en rauwknezlig gruis
lag volgeregend, of 't hier Pyhre was die heel dees saplooze aard
bevolkte. Dàar en dàar omwrong een werzelige bos
van roodbloedlijke stekedorens 't grijze en holgebleekt gesteent
en floersde wat rotgroenig mos in 't kil geschemer
der voren, waaide 't uitgemagerd gras met lange, peezge halmen.
Deés wrange heuveldelling ging ik op en zonder weten.
'k Smeet soms in hitsgen lust de een guisklomp weg na de ander
den dompgen hemel in die zwaar en grauw rond de aard gebogen hing
benauwelijk - en lachte helder zoodat 't doovig in 't besmoorde dal
met den ronkelenden kei erketste, als 't eerst, 't onmogelijk geluid
in dees nooit luidlijk land, tot ik, ontasemd als een rappe hond,
neerzakte tegen 't schromplig stam-end van een kromme struik,
en rustte. Hoe rookte, God mijn vader, de avendgrauwte uit
het stammer luistrend en verbijsterd dal dat gloeiend
al donkerblauwde als een diepe wijde wolk,
die klom en traag oprolde langs de kentelende schuinte

[p. 40]

 

naar mij. Hoe 't donderweerig schoft soms heilig kopergloeide

 

of grauwend mistte en tot kelderzwarte wolken puilde

 

die heel de leegre heuveldelling van den spargen overkant

 

berookte en overwelmde, dat het kaal gestruik en 't steekrig mastgetak

 

als vierloos brandde van een diepen niet te zien gloei

 

en smoorde. Hoe zweeg verhangend hier de onberoepen kuil

 

van 't ongebodemd dal, hoe zwegen hier de luidelooze steenen,

 

het mergeloos gestruik, het herfstig gras, de riekende avendsmoor.

 

Hier met hun eeuwig eendre levensdroeve schuinten

 

bekeken dees vier heuvels tijdloos star malkaars

 

vergruisde glooiing, zonder hoop en liefdloos zwijgend,

 

zooals een jonge heldre boom zijn vaderlijken en

 

verkrookten boom beziet en roert noch voelt.

 

Brak toch op 't end door 't rookend mastgeboomt

 

van overzijds de ongespeurde brand? Hoe schittervlamden

 

in grauwe guldenheid de rauwgeschorsde stammen

 

en leek het struikerig gewas te lekken van een diepen

 

en dooven glooi, als 't duizendzoomrig glasforneis

 

tot eéne zou gestookt. Toch brak geen takkenkrak tot mij

 

en 't spookrig mastbosch brandde in peerse en perelgrijze nevels

 

die ruchtloos door de schemerlichte takken dreven

 

Al toen hun stekedorig ijl getopte gloeide in bleeken brand

 

berees de smoorge maan den ruiggeboomden helleheuvel

 

en bloeide als een gele gouden wolk door 't draadrig zwart

 

getakt der dennentoppen. Toen stond ik schreiend op.

 

Wie ging dees onbenoemd en dikbedonkerd dal belichten

 

de dreef die liefdelauwe maan, heur zelven ongeweten,

 

de luchtelooze diepte uit op dees dooddorre kuil?

 

En zonder woord noch antwoord ging ik klimmend voort

 

de schuinte op en durfde nauw mijn natheete oogen - zoo verdroefd

 

in 't glaslicht hunner zoute tranen - nog een droomrig wijlken

 

het stokebrandend dal doen zien....

 

 

 

Karel van den Oever.