Vlaamsche Arbeid. Jaargang 2

[p. 36]

Antigoné.

OEdipus doodde zijnen vader zonder het te weten. Ananké, 't blinke Noodlot, eischte dat ook onvrijwillige vadermoord zou gewroken worden. OEdipus dan, ontdekt zijn verleden, en meent zich zelven te moeten blind maken en verbannen. Tot het einde van zijn leven en zijn blinden zwerverstocht wordt hij geleid door zijne dochter Antigoné. Niet voldaan door OEdipus' lijden, blijft het Noodlot Laius' dood wreken op OEdipus' zonen, Eteocles en Polyneikes. Ieder dier zonen zou, volgens afspraak, een jaar over Thebe regeeren. Eteocles liet de beurt aan zijnen broeder niet komen. Om den meineedige te straffen sloeg Polyneikes met zeven vorsten het beleg voor Thebe. In een tweegevecht dat den twist zou beslechten doodden de broeders elkander. Creon verbood op doodstraf Polyneikes te begraven, als bekamper van zijn vaderland. Antigoné's broederliefde trotseerde dit verbod.

Heeft het Helleensche genie zedelijk-schooner beeld dan Antigoné geschapen...

I. OEdipus.

OEdipus zou geen zonne meer aanschouwen:
in 't duistere van twee doorkorven oogen
zou 't schuldig hoofd, in schande neergebogen,
voortaan zijn levenstragedie herbrouwen.

Hij stapte dan met wankelende schreden
de poorten uit van Thebes megaron...
Toen rees voor hem, die vloek had afgebeden,
de blijde zegening der liefdezon

Antigoné! - Zij vatte vaders handen,
en kneedde ze met hare kinderliefde
zoodat de zielesmart hem minder griefde
en niet zoo bijtend meer zijn oogen brandden!

[p. 37]

 

Zij gingen heen voor eindelooze dagen,

 

- de lenig-jonge traag, de oudstramme vlug, -

 

de Grieksche landen door Ananke dragen,

 

die woog als lood op hun gekromden rug!...

 

 

 

En toen OEdipus, bitsig-wrang te moede,

 

naar 't einde zocht van 't al te lange zwerven,

 

en op een Hermespaal ging zitten sterven,

 

toen was daar nog Antigoné, de goede,

 

 

 

om met heur hand den grijzen kop te steunen,

 

die dieper immer daalde naar den grond;

 

maar toch den moed nog vond om niet te kreunen

 

óm 't liefdelied dat klonk uit haren mond!

II. De Broeders.

OEdipus was dan aan het eind gekomen
van wat oneindig scheen: zijn ongeluk.
Het was gedaan: het looden tijdensjuk
was van zijn oude schouders afgenomen!

Antigoné, nog dronken van 't geluk
het Ongeluk te hebben meegedragen,
stond uit te zien, op nieuwe daden tuk,
wiens lijdenslast zij nu kon helpen schragen. -

Zij ging terug naar hare vaderstad.
Hier djakte weer Ananke met haar roede:
de groote Broederkrijg werd aangevat
met Erinyenhaat en helsche woede.

Antigoné zag in 't Thebaansche veld
zich tegen een haar beide broeders kanten,
en ieder 't zwaard met bliksemend geweld
in 't razend hart van zijnen broeder planten.

Toen stond ze daar met duizelige zinnen:
moest zij nu niet om beider euveldaad
verachten allebei met diepen haat?
Ach, haten kon zij niet, - alleen beminnen!

[p. 38]

III. Polyneikes.

En ginder lag, een prooi voor raaf en hond,
de broeder van Antigoné verlaten.
‘Geen graf voor hem, die 't Vaderland dorst haten!’
zoo klonk het barsch uit koning Creons mond.

Antigoné verschokte bij die maar.
Zij sloeg vergramd haar sluier van de borst,
en grijnsde als een, die bijt op harde korst:
‘Dit is geen Recht, hoe Creon 't ook verklaar'!’

En uit de stede toog de koene vrouw,
in 't harnas van haar Durven uitgerust,
met starren zin, en innig diep bewust
te móeten zijn haar liefdeplicht getrouw!

Zij ging, - en kwam waar Polyneikes viel,
en zonk bij 't lijk droef-kreunend op den grond,
en zoende wild, dol-driftig, hem den mond
en de oogen toe met hare gansche ziel.

Met eerbied dan begroef ze broeders lijk...;
en ging dan heen godes in haar gedacht':
haar oogen stonden vol van glinsterpracht
van liefdelach en - tranen tegelijk.

Aan àl 't gedreig van Creon dacht ze niet....
Zij dacht alleen aan 't opperste verblijden
aan liefde en plicht zich toe te mogen wijden,
en blijde klonk haar liefde-zegelied!

Jan Hammenecker.