Vlaamsche Arbeid. Jaargang 2

[p. 12]

Vrede

Traag schuiven door den langen, smallen kloostergang
de zusters ter kapelle, vrome ingetogen.
De avondzonne schingt door hooge vensterbogen,
en kleurt een roze tint op hunne witte wang,
en trilt een lichte-zoen op overwimperde oogen.

De klokke klepelt langzaam door de grijze vrede
die over huis en hoving hangt, een zoete bede
van kalmen dank om alles wat de morgend bracht
en heel de zomerdag, een bidden voor wat wacht
in 't onbekende zwart van naderenden nacht.

Ze glijden stilde voort en lippen roeren vaag
op 't hijgen van de ziel, in 't aardsche reeds verhemeld.
De bleeke Christus waarom 't lichte en roodig schemelt
ziet hoofdenijgend van het ruwe kruis omlaag
met bloedige oogen waarin 't lieven zonnewemelt.

En een voor een verdwijnen ze in den diepen gang
waardoor het vage neuren ruischt van orgelzang,
heel vage en verre, een vleiend, lokkend roepen in de
kapelle, onzichtbaar nog, waar ze op hun weeke wang
weer 't zoenen zullen voelen van den zielsbeminde.

Dan wordt het weer zoo stil in dikneerplooiend rusten.
Het klokkekleppen beeft heel zwakjes weg, en zoet
verdroomt op witten muur de teere wijfelgloed.
En de arme Christus buigt zoo vredig het bebloed
gelaat, of vele monden 't liefde-lavend kusten.

Constant Eeckels.