Vlaamsche Arbeid. Jaargang 2

[p. 10]

Oorlog

Het westen door gaat de effen lijn
van purper-blauwe wolken-dammen,
die staan lijk duinen voor de zee
van roode en goude' zonne-vlammen,
die laaien eendlik wijd en zijd.

De roode baren slaan zoo kalm,
in stage branding, op de dijken
en willen met vereend geweld
die wolken-dammen weg doen wijken
en ruischen over 't land nog eens.

Zoo machtig en ontstellend stil,
het wordt daar diep een groote oorlog;
geen dijken duinen dat geweld
de breede baren breken door toch
in groote gulpen roode bloed.

Al d'hemelen zijn zoo diep ontsteld:
dè aarde laait, de verre boomen,
die leken van het licht en goud,
dat stam en kruinen door komt stroomen;
in al die glorie zinkt de zon.

De diepe zee van rood wordt groen
en zoetjes zinken d'hooge vloeden,
de wolken banken schuiven toe
en stelpen 't eendlik zonne-bloeden,
die stoere strijden vielen stil.

[p. 11]

 

Door 't avond-land komt groote vrede

 

en 't al verwaast in purperen schijn.

 

Het laatste groen sterft langzaam uit.

 

Het westen door, gaat de effen lijn

 

van donkere wolken grootsch en eenzaam.

 

 

 

Jozef Muls.