Vlaamsche Arbeid. Jaargang 1

[p. 167]

Verzen

Aan God, in liefde en nederigheid, door zijn kind.

Mijn Vader, God, die blijzaam steekt uw zon omhoog

den smoorgen uchtend in,

als 't klaarst en stilst begin

van uw goed Wezen en van alles 't helst betoog;
die door den zwoelen nacht de maan doet rijzen

en voor den vreeën lach

van uw Gezicht de koele sterren deizen,
hoe slaap ik nog verloomd terwijl uw Woord bewoog?...

terwijl uw onverflauwd Gemoed nooit weer volendt

uw eeuwigheden, uw

gestaeg en goedgedu-

rig, eenderlief beminnen, dat geen bleekte kent
noch donkerheen van 't sterfelijk verblijden,

en Gij uw bloed, bewust,

omdrijft door dees verkrankte en loome, Godsbewijde
Getijden waar Ge u zelven eeuwig tot ons wendt...

Mijn Vader, Gij die waakt, doorwaakt mijn zondig lijf

en nokkig hartebloed,

want heel uw zoetheid doet

mij weer 't bekommrend leven en 't bezield bedrijf

[p. 168]

 

der dingen nóg en endeloos begeeren;

 

dees aangevochten hert

 

beslaapt uw Wezendheid te lang en wil U offrend eeren:

 

'k Ontwaak in uw Gezicht wijl ik dees oogen wrijf...

 

 

 

Vader, hier is 't gelaten hoofd

 

vol donkren strijd,

 

hier zijn de koortsge handen, afgesloofd

 

van heeten vlijt,

 

hier zijn de brandende oogen, hier

 

mijn schaamle mond,

 

mijn kreuple voeten, zonder stier

 

en steun, en doorgewond;

 

 

 

voor uw ontzagglijk Wezen sta

 

ik onvertoornd

 

met't neergevochten en ten dood versla-

 

gen, ongehoornd

 

zwak hert - een schuw en rillend riet,

 

met 't krank geblaert

 

verlegen, als er iemand ziet

 

hoe 't weg en weder vaart...

 

 

 

Vader, ik weet 't is ernstge pijn

 

der zonden; maar,

 

toe, laat mij nederig en duldig zijn

 

tot op de baar

 

en 't bed, waar iedre smert verdiert

 

tot 't rijp gekus

 

der vreugdge dood en 't lijf verviert

 

tot ongenoten lust;

[p. 169]

 

toe, laat mij met dees huivrig hert

 

uw komstig rijk

 

bepeizen en doorproeven zonder smert;

 

toe, laat me 't lijk

 

van 't schromplig lijf vergeten in éen vreugd-

 

gelach, éen lucht-

 

ig klappen en een helderlichte deugd

 

waarin geen flauwte kucht...

 

 

 

Hoe wordt dees hert ineens onsterfelijk verheugd?..

 

 

 

Verschreien, Heer, mijn bange oogen

 

hun zacht verdriet

 

omdat ze 't leven laf belogen

 

en Gij ze liet

 

uw stoere smart tot't end doorproeven?

 

Want zie, de trage vloed

 

der lauwe tranen en 't bedroeven

 

van dees verstoord gemoed

 

is wreede ellende, 't koel bepijnen

 

is onmacht, droefte en lust,

 

de zerpe zoetheid van uw wilde wijnen

 

verkranken 's levens rust...

 

Maar hoe dees wondre oogen schreien

 

't huivrig verdriet,

 

ook kwijne' en krimpe' en't bang belijen

 

hertstochtig vliet

 

in dichte tranen op dees kaken,

 

uw vreugd zal weer

 

't verzoeten en mij zondloos maken

 

na 't lang verweer...

 

 

[p. 170]

 

Nog eens. mijn vreedge Vader, als uw dóorgoede hand

 

het duistre nachtzeil om de schemerzwoele aarde trekt

 

en Gij de keersen der eeuwoude starren tot een zwijmelbrand

 

doet pinklen, Gij de koele maan uit 't Oosterbed opwekt

 

en drijft den nacht in en de dampge zon doet smooren

 

in 't vlammekrakkend Westen, heb ik dan den dag verloren?

 

 

 

Uw zongegulden dag waarin de weelge wijngaard bloeit

 

tot duizend werzelige stokken, 't sapzwaar druifgetros

 

in 't lauw geschemer der groenkoele blaeren zwilt en groeit

 

dat het te scheuren buigt uit 't wilde wijngaardbosch,

 

uw zomerende dag met de endelooze blauwte,

 

versmoort die hopeloos tot vreugdelooze grauwte?

 

 

 

Mijn goede Vader, doe uw duizelige dagen voort

 

in dees verkreukte hert al buischt uw spookge nacht

 

door 't bange bloed en laat de rustelooze hellekoord

 

der donkerten in ruste... Hou uw heldre wacht

 

in mijn beduisterde oogen tot de breede Oosterkamer

 

weer schemergloeit en openblinkt als 't eerste daggestamer...

 

 

 

Karel van den Oever.