Vlaamsche Arbeid. Jaargang 1

[p. 157]

Verlangen

Neen, leven kan ik niet in donker dag-geschemel
al dragend gansch mijn heil naar nevel-verten toe.
Ik snak naar puurder licht en naar den blauwen hemel
waarin mijn oog verwijlt en nooit aanschouwensmoe
de wondre klaarten peilt, in 't zalvend echt gelooven
dat nog een eeuwigheid daar gindsch verscholen ligt,
waar nimmer duisterheên de glanzen komen dooven,
wijd-stralend uit den blik van 't Godlijk Aangezicht.

Neen, leven kan ik niet in loomig traag vertreden,
wijl alles in mij gloeit van bitsig blakend vuur;
mijn polsslag heftig jaagt in grooter heftigheden
wen ik mijn levensboot naar dieper zeeën stuur.
Ten Oosten zal wel eens de dag van kalmte stijgen
en brengen wonnig heil voor smart en prangend wee,
dan zal mijn mond, o vrouw, zich naar uw lippen nijgen
en drinken uit uw zoen, de balsem van den vree.

Leo Boucherij